Wydarzenie

Młoda Polska

Agnieszka Jachym_Naj

Choreografia ,,Naj” odnosi się do sytuacji w społeczeństwie, kiedy oczekuje się od nas spełniania niewypowiedzianych wymagań czy kreowania wizerunku, które wpisują się w ustalony przez mass media kanon piękna. Nieskazitelne piękno, perfekcyjna pani domu, niezwyciężona siła, super mąż…W wyniku presji gubimy się i zatracamy NASZĄ tożsamość-cokolwiek to dla nas znaczy-męskość, kobiecość, co czyni nas niepowtarzalnym…Doświadczamy upadku ale jesteśmy bierni, nawet gdy upadamy ponownie…Czy mamy odwagę być indywidualnymi?

Na marginesie, „Naj” czytane wspak to Jan. Jan Szczepanik (1872-1926), polski wynalazca zwany „Leonardem da Vinci z Galicji”. Wiele jego patentów ma wciąż zastosowanie dzisiaj, głównie w przemyśle filmowym, a także fotografii i telewizji. Niektóre z jego konceptów umożliwiły ewolucję przyszłej transmisji tv, a zatem rozwój reklamy, która ma ogromny wpływ na nasz wygląd i konsumpcję.

Chorografia otrzymała II nagrodę w konkursie choreograficznym „Tradycja. Transgresje” podczas festiwalu SCENA OTWARTA 2018 w Tarnowie „za ciekawą ideę, poetykę ruchu oraz za wysublimowane zestawienie repetycji fraz z minimalizmem działań”.

choreografia i taniec: Agnieszka Jachym (tancerka Polskiego Teatru Tańca)
muzyka: „Heron Blue” Sun Kil Moon
premiera: 27.10.2018, Centrum Sztuki Mościce w Tarnowie
czas trwania:  10 min

 

 

Katarzyna Myrda_Krystyna in flamenco mood

/Jestem Milagros. Ubieram czerwoną spódniczkę i tańczę w kolorowych dyskotekach do rana, krzycząc „mi corazon” i „cambio dolor”. Jestem wtedy głośna i wszechobecna w swoim bólu.

Jestem Krystyną-kobietą pokorną, wrażliwą, wyrozumiałą, o kojącym dotyku i niezłomnym spokoju. Kobietą mądrą. Kobietą żoną. Kobietą Polką. Kobietą obecną. /

Choreografia jest refleksją nad ciałem kulturowym w szeroko pojętym stanie cierpienia.

Flamenco jako metafora, cielesność, kultura, język, muzyka, charakter, siła gestu, emocjonalność.

 

koncepcja, choreografia, taniec: Katarzyna Myrda
muzyka: Angel Canales, Sara Baras and Isaac Albéniz (flamenco)
czas trwania: 6 min

 

Anna Nowak_Sola

Wśród pytań, jakie postawiła sobie autorka są te o role które kobiety zgadzają sie grać we współczesnym społeczeństwie. Dlaczego się na nie zgadzamy? Czy napewno są one dla nas wygodne? Dlaczego sięgamy po takie role a nie inne? Skąd one pochodzą? Czy mamy wpływ na to jakie role chcemy dla siebie kreować TERAZ, czy możemy krytycznie spojrzeć na tradycyjne ROLE jakie gramy dla swoich partnerów, rodziców, dzieci, przyjaciół, dla swoich rodzin, dla sąsiadów, polityków… gdzie w tym wszystkim znajdujemy sedno swojego jestestwa jako kobiety?

Muzyka do choreografii “SOLA” została skomponowana przez Bena Frosta i Daniela Bjarnasona na zamowieie Unsound Festivalu w Krakowie w 2010. Inspiracją był “Solaris’ Stanisława Lema oraz filmu Andrzeja Tarkowskiego o tym samym tytule z 1972 roku. W opowieści tej kluczowa jest rola kobiety, która jest ale jakby jej nie było, gdyż wyjęta z kontekstu – bycia żoną oraz bycia fizycznie obecną wymyka się ramom i staje się kwantowa obecnościa. Muzyka jest celowo niepasująca, niewygodna. Iluzoryczna a jednocześnie najsilniej obecna. Jeden z recenzentów napisał: ‘to tak jakby karmić niewidomą osobę grajpfrutem przez wiele lat i nagle dać mu cytrynę zamiast grejpfruta’ Ben Frost powiedział, że to poczucie straty było dla niego najbardziej ewidentne w Solaris. Podczas procesu kreatywnego, Anna kwestionowała to poczucie straty z perspektywy kobiety – starty siebie, którejś ze swoich ról, którejś ze swoich iluzji, strate własnej obecności na rzecz ról, które swoją obecnością przejmują nasze istnienie i stają się projekcją, kwantową obecnością.

choreografia: Anna Nowak
taniec: Paulina Jaksim (tancerka Polskiego Teatru Tańca)
muzyka: Vessel
czas trwania: 9 min

Magdalena Widłak_La la la la la

Inspiracją dla powstania sola „La la la la la” był temat macierzyństwa, które rozumiane jest tu jako dwuznaczny dla kobiety etap, pełen sprzecznych uczuć, emocji, potrzeb i przemyśleń. Dwubiegunowość była wyjściem dla poszukiwań ruchowych. Obowiązek kontra chęć, poświęcenie kontra spełnienie, strach i zmęczenie kontra siła. Duży wpływ na kształt etiudy miał film Romana Polańskiego pt. „Dziecko Rosemary”.

wykonawca: Magdalena Widłak
muzyka: Maria Peszek i Foks „Był sobie król” – fragment, Krzysztof  Komeda: „Main Title” i „Lullaby” Variation 4 z płyty „Rosemary’s Baby”, „Theme from the Motion Picture Rosemary’s Baby”” z płyty Urszula Dudziak & Walk Away – Magic Lady CD – fragment
czas trwania: 16 min


Sebastian Wiertelak_Ikar, który skradł słońce

Ikar to poszukiwanie samego siebie za pomocą otaczających nas zmysłów. Projekt pokazuje, rozpoczęcie długiej drogi na, której staramy się pokonać swoje własne fatum i nieszczęścia przygotowane przez los. Przysłowiowe skradanie słońca jest symbolem walki z samym sobą. To właśnie dzięki zrozumieniu samego siebie, zaakceptowaniu, pozostaniem sam na sam jesteśmy w stanie odnaleźć cel. Wystarczy tylko chcieć i wszystko staje się możliwe. To przecież proste.

twórca/wykonawca: Wiertelak Sebastian
choreografia: Wiertelak Sebastian
czas: 7.30 min

 

 

Lokalizacja

Centrum Kultury w Lublinie, Peowiaków, Lublin, Polska