O festiwalu Recenzje 2020 [24. edycja]

Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca w Lublinie organizowane są nieprzerwanie od 25 lat. Wśród festiwali zajmujących się sztuką tańca w Polsce jest to rzadko spotykana żywotność, która jest dla nas, organizatorów i organizatorek, powodem do dumy i radości. Ta ciągłość działania składa się na bogatą i wielowątkową historię, na którą można spojrzeć w skali lokalnej, krajowej i międzynarodowej. Jaką strategię obrać, aby uchwycić i pokazać ten ogrom doświadczeń w sposób, który oddałby ich niezwykłość? Perspektywa zbiorowa wydaje się być najwłaściwszą, jako że od samego początku stanowi o tożsamości Festiwalu.

Hanna Strzemiecka, powołując do życia MSTT w 1997 roku, od samego początku stwarzała przestrzeń do współobecności różnorodnych głosów. Nie tylko na poziomie artystycznym, ale również koncepcyjnym i organizacyjnym. Podejście założycielki jest kontynuowane przez obecny zespół organizatorów i organizatorek Festiwalu, dzięki czemu każdy głos jest częścią większego dyskursu prowadzonego kolektywnie przez Ryszarda Kalinowskiego, Annę Kalitę, Konrada Kurowskiego, Beatę Mysiak i Annę Żak. Ta stale trwająca polifonia zaowocowała na przestrzeni lat możliwościami spotkania w Lublinie tak spektakularnie różnych artystów i artystek jak m.in. Ann Van den Broek, Yasmeen Godder, Jacek Łumiński, Yann Marusich, Ohad Naharin, Klaus Obermaier czy Iwona Olszowska.

Przez minione 25 lat świat tańca zdążył się zmienić wielokrotnie, a jego granice są stale poszerzane. Jedno jednak pozostało niezmienne, jeśli chodzi o MSTT: inkluzywność i egalitaryzm zawsze były fundamentem dla programowania tego Festiwalu, a „teatr tańca”, stale towarzyszący mu w nazwie, nigdy nie ograniczał naszej wizji. Obecność TanzTheater Wuppertal Pina Bausch w tegorocznym programie jest dla nas jako organizatorów i organizatorek zwieńczeniem pewnych marzeń, ale nie wyznacza ich kresu. Wręcz przeciwnie – otwiera przestrzeń do snucia nowych wizji, a 25-lecie Festiwalu wydaje się jedynie kolejnym etapem ku lepszej, tanecznej przyszłości.

Lubelski Teatr Tańca

Recenzje z 24. Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca

 

IX dzień festiwalu_Niedziela

 

Karolina Kaliszuk

Eksploracja ciała

(James Batchelor _ Hyperspace)

 

Detal, wibrujący ruch i poszukiwania w szczególe. Do tego konfesjonał i aura mistyczności.

Czytaj dalej >>>

 

 

VIII dzień festiwalu_Sobota

 

Jacek Szabliński

Ciała w transie

(Guilherme Miotto _ Even Worse i Arno Schuitemaker _ The Way You Sound Tonight)

 

W ciągłych próbach wykręcenia wszystkich kończyn w najdziwniejszy sposób czy w powtarzającym się jak mantra falowaniu – oni nie przestają się poruszać.

Czytaj dalej >>>

 

 

Monika Błaszczak

45 lat w 45 minut

(Polski Teatr Tańca _ 45)

 

Spektakl 45 to wielkoformatowe widowisko taneczne – estetyczne, a jednocześnie pełne energii. Klimatyczna strona wizualna łączy się tu z refleksją na temat bycia częścią wspólnoty i roli jednostki w grupie.

Czytaj dalej >>>

 

 

VII dzień festiwalu_Piątek

 

Jacek Szabliński

Ponowne zjednoczenie mężczyzn

(Michał Przybyła, Dominik Więcek _ Bromance)

 

Na scenie panuje całkowity mrok. Słychać dyszenie i sapanie dwóch mężczyzn. Chyba jakaś noga czy ręka szura o inną. Ktoś się z kimś szamocze na posadzce. Ktoś kogoś przewraca, obraca, przekręca. Światło zapala się i odsłania ogromnie intymną scenę pomiędzy dwoma mężczyznami. Trzeba zasłonić oczy dzieciom! Jak oni tak mogą? Tak się obściskiwać publicznie…! Co za brak smaku i taktu! Odrażające… Te zapasy to odrażająca rzecz!

Czytaj dalej >>>

 

 

VI dzień festiwalu_Czwartek

 

Zuzanna Gzubicka

Taneczna mieszanka

(Komędera – Miśkiewicz / Wiak / Więcek / Witkowska _ Sticky Fingers Club)

 

Znane z popkultury piosenki, motywy filmowe, teatralne, a nawet gala wręczenia Oscarów. Porażki, odrzucenie, dążenie do sukcesu, a przy tym świetna zabawa sceniczna.

Czytaj dalej >>>

 

 

V dzień festiwalu_Środa

 

Jacek Szabliński

Trzy opowieści – jedna historia

(Sopocki Teatr Tańca _ Rambert. Tryptyk)

 

Czy to możliwe i jak balansować między spójnością a indywidualnym charakterem, starał się powiedzieć Sopocki Teatr Tańca w Rambert. Tryptyk.

Czytaj dalej >>>

 

 

Karolina Kaliszuk

Nie mów mi »proszę pani«”

(Ramona Nagabczyńska _ Części ciała)

 

Jak pokazać osobę neutralną? Neutralną jak… Tak neutralną, jak wiele różnych osób, zwierząt czy nawet pojęć, które wcale nie są neutralne.

Czytaj dalej >>>

 

 

IV dzień festiwalu_Wtorek

 

Jacek Szabliński

Rytuał przyzwania romantyzmu

(Paweł Sakowicz _ Drama)

 

Czarownica w dresowej bluzie i zjawa w szlafroku? Albo odwrotnie? Podróż w głąb lasu podczas burzy, gdzie rozgrywa się electro-disco w wykonaniu baletowych tancerzy poruszających się do remiksu w stylu slow+reverb? I romantyzm?

Czytaj dalej >>>

 

 

Zuzanna Gzubicka

Płeć piękna i silna

(Urszula Bernat-Jałocha _ SHOWREEL)

 

Czy pewna siebie kobieta to dobra kobieta? Jakie znaczenie ma dziś czerwona szminka? W jaki sposób postrzegane są współczesne kobiety?

Czytaj dalej >>>

 

 

Zuzanna Gzubicka

Próba leczenia samotności

(Joanna Woźna, Magdalena Kowala _ 102, 5)

 

Dwie młode artystki plus inspiracja ruchami osób starszych. Małe, powolne, monotonne gesty jako punkt wyjścia do opowieści o ostatnim etapie ludzkiego życia.

Czytaj dalej >>>

 

 

Karolina Kaliszuk

Powtarzalne spięcia

(Eliza Kindziuk _ See me)

 

Uważne przyglądanie się ciału. Walka o samoakceptację. Siła, której momentami brakuje.

Czytaj dalej >>>

 

 

Monika Błaszczak

Przekłady międzyzmysłowe

(Liwia Bargieł _ Body Bank)

 

Kiedy wystarczająco długo powtarza się jakieś słowo, to w pewnym momencie przestaje ono brzmieć jak słowo. Kiedy wystarczająco długo przygląda się wyrwanym z kontekstu częściom ciała, to w pewnym momencie przestają one wyglądać jak ciało. A co z tym wszystkim ma wspólnego architektura?

Czytaj dalej >>>

 

 

III dzień festiwalu_Poniedziałek

Lisa Boerstra – The Lady in Black

 

Karolina Kaliszuk

Żartem i szorstko

 

Świat w pudełku, wolność w ciemności i pozytywna czerń. Można zakryć wszystko sarkastycznym humorem, a później pokazać, jak świat traktuje ludzi, którzy są w jakiś sposób inni.

Czytaj dalej >>>

 

I/II dzień festiwalu_Sobota/Niedziela

Nederlands Dans Theater 2 – Dare to Say

 

Jacek Szabliński

Are we compatible?

 

Czy w kłótni czy przy zbliżeniu ciała ludzi są jedno przy drugim, więc zawsze coś mówią o relacji – do siebie nawzajem, do świata i do samych siebie. Ale czy są kompatybilne? Chociaż czasy są trudne, to streaming Dare to Say grupy NDT2 pozwala odpowiadać na to pytanie.

Czytaj dalej >>>

 

Karolina Kaliszuk

Bliskość w oddaleniu

 

Jak odważyć się mówić głośno językiem ciała? Wykrzyczeć emocje? Na pytania odpowiedzieć ruchem? Podporządkować się głosowi z zewnątrz? Mówić, milcząc?

Czytaj dalej >>>

 

Zuzanna Gzubicka

Relacje i nieporozumienia

 

Najpierw minimalizm, wzajemne uzupełnianie się i podkreślanie pracy mięśni w obcisłych kostiumach. Następnie wielowątkowość, śmiech, płacz, wszystkowiedzący narrator i bujna scenografia.

Czytaj dalej >>>

 

 

__________________________________________

Recenzje z 23. Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca


Company Wayne McGregor – Autobiography

 

Karolina Kaliszuk

Perspektywa ciała

 

Unikatowa kombinacja dwudziestu trzech sekwencji tanecznych. Przypadkowa kolejność. Precyzyjne ruchy. Jak wiele ciało mówi o nas samych?

Czytaj dalej >>>

 

Zuzanna Gzubicka

Nauka nieodłączną częścią tańca

 

Pamięć, wiedza, świat, przyroda, wybór – to tylko niektóre z tematów spektaklu Wayne’a McGregora. Artysta uwzględniając wpływ środowiska i otoczenia, poprzez ciało i ruch przedstawia ludzkie wnętrze.

Czytaj dalej >>>

 

 

VI dzień festiwalu

Zuzanna Gzubicka

Różnorodna, młoda, polska krew

(Młoda Polska)

 

Twórców teatru tańca charakteryzuje śmiałość i odwaga. Każdy inaczej chce przedstawić to, co jest dla niego ważne. Debiutujący choreografowie w swoich pracach zadbali nie tylko o dopracowany ruch, ale także o pasującą muzykę, oświetlenie i kostiumy.

Czytaj dalej >>>

 

 

V dzień festiwalu

Monika Błaszczak

Minibiografie zza stołu

(Jonathan Burrows, Matteo Fargion, Hugo Glendinning – 52 Portraits)

 

Karl był stolarzem, Eleanor musi spłacić kredyt studencki, a Ramsay jest fanem Beyoncé. Wszyscy oni są tancerzami, tak jak ponad 50 innych osób, które wzięły udział w projekcie 52 Portraits.

Czytaj dalej >>>

 

Jacek Szabliński

Symfonia robotów

(Leon and the Wolf – Opus)

 

Grupa Leon and the Wolf wlewa w ludzkie ciała nowe, muzyczne dusze. I tak właśnie tworzy się doskonałe roboty, piękne maszyny.

W sztuce Opus pochodzący z Grecji choreograf Christos Papadopoulos próbuje przetłumaczyć język muzyki na język ciała. Na warsztat bierze Sztukę fugi Jana Sebastiana Bacha.

Czytaj dalej >>>

 

IV dzień festiwalu

 

Karolina Kaliszuk

Słownik ruchu

(Lucy Suggate – Pilgrim)

 

Ścisły związek tańca z muzyką. Pierwotna energia wyczuwalna w każdym ruchu. Współgrające dźwięki muzyki elektronicznej.

Spektakl Pilgrim to niezwykle elektryzujące dzieło, w którym bardzo ważną rolę odgrywają muzyczne kompozycje Jamesa Holdena. Lucy Suggate – solowa tancerka pochodząca z Wielkiej Brytanii – całkowicie poddaje się ich rytmowi, ukazując niezwykle różnorodny teatr tańca, w którym inspiracje między innymi brytyjskim folkiem i tańcem irlandzkim łączą się ze sobą tworząc spójną całość.

Czytaj dalej >>>

 

Jacek Szabliński

Rozumieć strach to nie wszystko

(Krakowski Teatr Tańca – The Entrance)

 

Spektakl taneczny The Entrance pokaże wam, że zrozumienie strachu innych nic wam nie da. Nie ochroni was przed jego horrorem. Musicie go przeżyć, żeby pojąć więcej, a wtedy szersze zrozumienie przyjdzie samo, niczym objawienie.

Czytaj dalej >>>

 

Monika Błaszczak

Zapowiadane przejaśnienia w centrum samoświadomości

(Amy Bell – The Forecast)

 

Wyobraźmy sobie spektakl, no, powiedzmy, taki łał. Byłoby trochę hmm, a trochę fiuuu, przy tym może jakiś wiatr we włosach, dużo się dzieje, tu, tam, emocje, wykrzykniki! Och, ach, i pytanie – o co właściwie chodzi z tymi płciami i określaniem siebie?

Bo na samym początku The Forecast przedstawiony jest właśnie jako hipotetyczna możliwość zaistnienia spektaklu. Można coś dodać, zmienić, o tak, w ten sposób, to wciąż work in progress, artystka opowiada i pokazuje, planuje i zapowiada, tymczasem spektakl rozwija się na naszych oczach, ewoluuje, nabiera rozmachu.

Czytaj dalej >>>

 

 

III dzień festiwalu

 

Zuzanna Gzubicka

Miłosierdzie

(Iryna Shirokaya – pieta.with//out love)

 

Czy uczucie Matki Boskiej do Jezusa było miłością czy litością? Ile w historii świata jest prawdziwego szczęścia, a ile krwawej walki? Takie pytania rodzą mi się w głowie, gdy oglądam spektakl pieta.with//out love w choreografii Iryny Shirokayi z Białorusi, który jest inspirowany stanem wojennym w jej kraju.

Czytaj dalej >>>

 

Karolina Kaliszuk

Osobność bycia razem

(Tabea Martin – Field)

 

Walka o uwagę, o uczucia, o bycie razem. Samotność w styczności z innymi. Wysokie oczekiwania i rozczarowanie. Czy można być osobno, a jednocześnie stać się częścią grupy?

Field to dynamiczny spektakl, w którym tancerze – dwóch mężczyzn i kobieta – nieustannie pozostają w ruchu. Chociaż zaczyna się spokojnie – odczytywaniem listy stu utworów opowiadających o miłości, tempo widowiska szybko się zmienia.

Czytaj dalej >>>

 

Jacek Szabliński

Poczuj Jumpcore w cichym brzmieniu Lany Del Rey… i spróbuj odlecieć!

(Paweł Sakowicz – Jumpcore)

 

Na środek białego pokoju wychodzi sobie facet w slipkach, koszulce i szlafroku czy narzutce. Żeby wejść w klimat rytmów, które będą mu towarzyszyć, dobiera do tego luźnego kompletu sportowe buty i skarpetki. Tego faceta odgrywa tancerz oraz choreograf spektaklu Paweł Sakowicz. Skąd ten dziwaczny strój i cały pomysł?

Czytaj dalej >>>

 

 

II dzień festiwalu

 

Karolina Kaliszuk 

Figura doskonała

(Elisabetta Consonni – Plutone)

 

Harmonia we Wszechświecie. Cyrkulacja ruchu w równowadze ze sobą i innymi. Poddanie się zewnętrznej sile. 

Plutone to hipnotyzujące dzieło, którego energii łatwo jest ulec. Wokół zawieszonych nisko nad podłogą żarówek, z których sączy się delikatne światło, trzy performerki krążą w sposób, w jaki planety obiegają Słońce.

Czytaj dalej >>>

 

Zuzanna Gzubicka

Żądania i świadomość ciała

(Ramona Nagabczyńska – pURe)

 

„pURe” oznacza czystość, bezgrzeszność, nieskalaność. Wyróżnienie dwóch środkowych liter nawiązuje do ur-materii Tadeusza Kantora. Reformator teatru twierdził, że aktor i jego ciało są przedmiotami, którymi można posługiwać się na scenie. Jego koncepcja mówi, że kiedy zaczyna się znaczenie, kończy się czysta materia. Ramona Nagabczyńska – polska tancerka i choreografka decyduje się na odwrócenie jego teorii.

Czytaj dalej >>>

 

Monika Błaszczak

Jeden głos

(Projekt Yanka Rudzka – Wielogłos)

 

Zamknięta przestrzeń, przyciemnione światła, jaskrawe kolory. Tłum zmęczonych ludzi wytrwale skaczących na parkiecie, bo dla nich liczy się tylko tu i teraz. Pulsujące techno i… tańczenie oberka. Typowa impreza w polskim klubie, prawda?

Czytaj dalej >>>

 

 

I dzień festiwalu

 

Jacek Szabliński

Gdzie trauma objawia się w martwym ciele?

(Karolina Grzywnowicz i Agata Siniarska – Druga natura)

 

Chociaż to występ If/Then był spektaklem otwierającym XXIII Festiwal Teatrów Tańca i głównym wydarzeniem dnia, to cały festiwal rozpoczęły rozważania o polskich autorkach sceny tańca nowoczesnego – Yance Rudzkiej i Poli Nireńskiej, ich twórczości i próbie jej zachowania w świadomości odbiorców kultury i sztuki. Natomiast w te rozważania wprowadziła wystawa Druga natura umieszczona w piwnicach Centrum Kultury.

Czytaj dalej >>>

 

Karolina Kaliszuk

Gra w kości

(Lubelski Teatr Tańca – If/Then)

 

Improwizowana gra oparta na ruchu. Kontakt fizyczny jako punkt wyjściowy poszukiwań. Czy decyzje podejmowane są na scenie?

If/Then Lubelskiego Teatru Tańca to spektakl, który zaskakuje lekkością spontaniczności. Płynność ruchów ułożonych w pewne sekwencje sprawia wrażenie, jakby część choreografii tworzyła się dopiero na scenie.

Czytaj dalej >>>