Recenzje spektakli 28. MSTT autorstwa studentów studentów filologii niderlandzkiej KUL

Prezentujemy wybrane recenzje spektakli, które odbyły się podczas 28. edycji Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca w Lublinie. Autorami recenzji są studenci filologii niderlandzkiej KUL.

In Dutch:
Maciej Kuźmiński en Vandeutekom Collective’

I
Een avond vol dramatische en confronterende dans. Op het programma staan twee acts: “Ruch Oporu” van de Poolse choreograaf Maciej Kuźmiński en Vandeutekom Collective’s “etude des hommes”. Onderwerpen als oorlog, innerlijke en externe strijd en pijn vervlechten zich tot een geladen eenheid die de kijker recht in het gezicht wordt geprojecteerd.

II
In een betoverend optreden door het VanDeutekom Collective brengen twee danseressen een unieke mix van moderne dans, doordrenkt met emoties en krachtige bewegingen. De choreografie combineert een stille, droevige muziekkeuze met een intense, haast explosieve energie, wat de dans dynamisch en indringend maakt.
De artiesten beheersen elk gebaar, waarbij ze hun bewegingen gebruiken om een kwetsbare,maar tegelijk sterke expressie neer te zetten. Schaduwen worden strategisch ingezet, wat een diep en bijna mystiek effect toevoegt aan de performance, alsof het publiek een glimp opvangt van de innerlijke strijd van de danseressen.
Dit spel met licht en schaduw draagt bij aan de dramatiek van het geheel, wat het publiek meevoert in de dualiteit van kracht en kwetsbaarheid.

III
Er stond één danseres op het podium: Daria Koval. De voorstelling was ascetisch. Zuinig gebruik van licht, dansen door één persoon, levendige muziek van de bekende componist Max Richter. Het hoofdthema van de voorstelling was de oorlog in Oekraïne. Het was een heel
persoonlijk verhaal. De hoofdrolspeelster komt uit het oosten van Oekraïne, uit de stad Dnipro. Ze moest Oekraïne in 2022 verlaten. Tijdens de voorstelling was op de achtergrond het verhaal van Daria Koval te horen over haar emoties en overpeinzingen en levenskeuzes, die voortkwamen uit de oorlog.

Introdans

I
Introdans stormde gisteren het podium op met “HEROES”. Het spectaculaire programma was rijk aan diversiteit, en dat in de breedste zin van het woord. Het bestond uit vier verschillende acts, drie waarvan voor het eerst te zien waren in Lublin.

Het gezelschap opende met “Sh-Boom!”, dat de kijker het gevoel geeft een mime- wereld binnen te stappen. Het is een stuk vol contrasten: zwart en wit, man en vrouw, donker en licht, beweging en stilstaan. Negen dansers, onder leiding van het duo choreografen Sol Leon en Paul Lightfoot, spelen met witte lichten in het donker. De muziek neemt je mee terug de tijd in, naar de bloeiperiode van de Amerikaanse
blues. Alles komt samen tijdens een dialoog tussen een koppel, gepersonificeerd door één danser, die steeds zichzelf afwisselt: links van de microfoon, als man, gekleed in het wit; dan rechts van de microfoon, als vrouw, gekleed in het zwart.

II
Het stuk „SH-BOOM”, vernoemd naar een bekend liedje uit vervlogen tijden, is een speelse kijk op de realiteit van de jaren ’30 en ’40. Mannelijke dansers, gekleed in het wit, soms alleen in wit ondergoed, nemen het grootste deel van de ruimte in tijdens het stuk en zijn over het algemeen meer zichtbaar. Vrouwen, gekleed in lange, zwarte jurken, zijn door het lichtspel dat zich op de mannen richt nauwelijks
zichtbaar. Dit is een duidelijke verwijzing naar het patriarchaat van die tijd. Het gaf me een gevoel van het tijdperk van de „atoomfamilie” in de geschiedenis van de VS, met mannen die overdreven expressief waren.

III
Wat de meeste indruk op me maakte was de fysieke vorm van de dansers. Deze mannen hadden elke beweging onder controle, ze raakten perfect het ritme van de muziek met hun dansfiguren en ze hadden echt prachtige lichamen. Ik had nog nooit zulke mooie mannenlichamen gezien! Ik zat op de laatste rij en bekeek de dansers van een afstand, maar ik had de indruk dat ik zelfs van zo’n afstand anatomie kon
leren door naar de dansers te kijken. Ze waren ongelooflijk mooi en hun bewegelijkheid en bewegingsbereik was verbluffend. Ik kon niet stoppen met kijken. Ik kon gewoon hun energie voelen en hun trots op hoe ze eruit zagen en hoeveel controle ze over hun bewegingen hadden.

In English:
Maciej Kuźmiński and Vandeutekom Collective’

I
An evening full of dramatic and confrontational dance. The program includes two acts: “RuchOporu” by Polish choreographer Maciej Kuźmiński and Vandeutekom Collective’s “etude des hommes”. Topics such as war, inner and external struggle and pain interweave into a charged unity that is projected straight into the viewer’s face.

II
In an enchanting performance by the VanDeutekom Collective, two dancers present a unique mix of modern dance, infused with emotions and powerful movements. The choreography combines a quiet, sad choice of music with an intense, almost explosive energy, which makes the dance dynamic and compelling. The performers control every gesture, using their movements to create a… to create a vulnerable, yet strong expression. Shadows are used strategically, adding a deep and almost mystical effect to the performance, as if the audience catches a
glimpse of the dancers’ inner struggle. This play with light and shadow contributes to the drama of the whole, which transports the audience into the duality of strength and vulnerability.

III
There was one dancer on stage: Daria Koval. The performance was ascetic. Economical use of light, dancing by one person, lively music by well-known composer Max Richter. The main theme of the performance was the war in Ukraine. It was a very personal story. The leading actress comes from the east of Ukraine, from the city of Dnipro. She had to leave Ukraine in 2022. During the performance, Daria Koval’s story could be heard in the background about her emotions, reflections and life choices that arose from the war.

Introdans
I
Introdans stormed onto the stage yesterday with “HEROES”. The spectacular program was rich in diversity, in the broadest sense of the word. It consisted of four different acts, three of which were on display for the first time in Lublin. The company opened with “Sh-Boom!”, which gives the viewer the feeling of entering a mime world. It is a piece full of contrasts: black and white, man and woman, dark and light, movement and stillness. Nine dancers, led by the duo of choreographers Sol Leon and Paul Lightfoot, play with white lights in the dark. The music takes you back in time, to the heyday of American blues. Everything comes together during a dialogue between a couple, personified by one dancer, who always alternates: to the left of the microphone, as a man, dressed in white; then to the right of the microphone, as a woman, dressed in black.

II
The piece „SH-BOOM”, named after a well-known song from times gone by, is one playful look at the reality of the 1930s and 1940s. Male dancers dressed in it white, sometimes only in white underwear, take up most of the space during the piece and are generally more visible. Women, dressed in long, black dresses, are barely visible due to the play of light that focuses on the men. This is a clear reference to the patriarchy of the time. It gave me a sense of the „atomic family” era in US history, with men being overly expressive.

III
What impressed me most was the physical form of the dancers. These men had every move under control, they perfectly hit the rhythm of the music with their dancing figures and they had truly beautiful bodies. I had never seen such beautiful male bodies! I sat in the last row and watched the dancers from a distance, but I had the impression that even from such a distance I could learn anatomy by watching the
dancers. They were incredibly beautiful and their agility and range of motion was astonishing. I couldn’t stop watching. I could just feel their energy and their pride in how they looked and how much control they had over their movements.