Wydarzenie

Brytyjskie Kino Tańca „Forward Motion – Intros”

FORWARD MOTION to program filmów o tańcu brytyjskim, seria filmów British Council o najciekawszych brytyjskich teatrach tańca współczesnego ostatnich lat. Filmy przedstawiają najbardziej interesujące produkcje i projekty tańca oraz wykorzystanie nowej technologii we współczesnych układach choreograficznych.

Podczas  XIV Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca przedstawimy dwa najnowsze zbiory filmów: Intros (opracowany przez profesor Liz Aggiss z Uniwersytetu w Brighton) oraz Insights (opracowany przez Dr. Vena Ramphal)

12 listopada godzina 17.00 Kino Bajka (czas trwania: 60 minut)

FORWARD MOTION: INTROS

Profesor Liz Aggiss (Uniwersytet w Brighton) przybliża gatunek filmowy „screen dance”. W skład serii Intros wchodzą krótkie filmy taneczne wraz z wywiadami z artystami, m.in. Touched Wendy Houstoun i Davida Hintona, Tra La La Magali Charrier i rzadko pokazywane perełki takie jak Basini Liz Aggiss i Billy’ego Cowie oraz Sardinas Lea Anderson. W skrócie – to idealne wprowadzenie do brytyjskiego filmu o tańcu.

Touched
Reżyser: David Hinton
Choreograf: Wendy Houstoun
Produkcja: Airtight Films
Kooprodukcja: An Arts Council England/BBC ; 1994

Touched jest mistrzowską kolaboracją Wendy Houstoun i Davida Hintona. Akcja filmu dzieje się jednego popołudnia w barze w północnym Londynie. Romans na dłonie, twarze oraz stopy – ten film o tańcu jest choreografią zbliżeń. Bohaterowie rozmawiają, palą, piją, tańczą, kłócą się, śmieją i płaczą, brnąc przez ich osobiste dramaty miłosne, żądze i pijaństwa.

The Incomplete Autobiography
Reżyser/ choreograf: Rajyashree Ramamurthi
Produkcja: A South East Dance; 2004

The Incomplete Autobiography autorstwa Rajyashree Ramamurthi i Silke Manshott zaprasza nas do intymnego i osobliwego świata dziecięcego postrzegania otaczającej je rzeczywistości. Film odzwierciedla pobieżność i nieskładność dziecięcej pamięci. Narracja w pierwszej osobie oraz zdjęcia w tonacji sepii tworzą silne wrażenie starości i autorskiego charakteru filmu. Animacja zdaje się wskazywać na świat z marzenia lub w dużej mierze wymyślony. Poprzez osobisty powrót Ramamurthi do decydujących momentów jej dzieciństwa badane są uniwersalne motywy pamięci i tożsamości.

Sardinas
Reżyser/ choreograf: Lea Anderson
Kompozytor: Steve Blake
produkcja: A LWT  1990

Sardinas to dosyć wczesne dzieło ciągle pełnej pomysłów Lea Anderson, jednej z najbardziej szalonych i wszechstronnych brytyjskich choreografów i filmowców. Publiczność ogląda serię szybko zmontowanych zdjęć, na których artyści wykonują skoki niczym sardynki wyskakujące w niebo. Film nagrano w jednym ujęciu z kamery ustawionej w jednym kadrze. W rezultacie powstał film, który może istnieć jedynie jako obraz filmowy, nie można odtworzyć go podczas występu na żywo. Jedno ujęcie, jeden punkt widzenia, całkowicie kontrolowany przez choreografa.

Basini
Reżyser/ choreograf: Liz Aggiss, Billy Cowie
Producent: Liz Aggiss, Billy Cowie; 1995

Basini to krótki, przejmujący, czarno-biały film autorstwa Liz Aggiss i Billie Cowie. Obraz jest jednym z serii filmów, który oddaje hołd pracy fikcyjnej choreograf Heidi Dzinkowskiej. W tym oryginalnie wyprodukowanym i ekspresyjnie wystylizowanym dziele występuje samotny i bezbronny tancerz. Sztywne kadrowanie oraz cienie są uzupełnieniem dla niezgrabnej, surowej i pełnej bólu choreografii. Melancholijna muzyka oraz przejmujące wokale wywołują wrażenie rozpaczy i braku nadziei, publiczność pozostaje z poczuciem osamotnienia.

 

Tra La La
Reżyser: Magali Charrier
Choreograf: Viv Moore
A South East Dance and Moving Pictures Festival of Dance on Film and Video co-commission for Channel 4 and Bravo Fact; 2004

Tra La La to poetycka refleksja nad efemerycznym charakterem niewinności i dzieciństwa. Film zabiera widzów w szaloną podróż przez dzieciństwo i konflikty rodzeństwa. W czarno-białym filmie wykorzystano animację poklatkową i występy na żywo. Przy użyciu dziecięcych rekwizytów: rysunków kredą i makabrycznej kolekcji rozczłonkowanych lalek, trzy bohaterki zabierają widza w zagubiony świat swojej przeszłości. Narratorką filmu jest jego autorka, Magali Charrier, której głos przydaje autentyczności, uroku i fatalistycznej delikatności tej opowieści na temat dziecięcych sprzeczek, triumfów i przygód.

 

Line dance
Reżyser/ Choreograf: Alex Reuben
Współpraca choreograficzna: Afua Awuku
Produkcja: MJW Productions Channel 4 and Arts Council England co-commission; 2003

Filmowiec i choreograf Alex Reuben stworzył Line Dance w inspiracji tańcem w klubie w Brixton oraz dynamicznymi obrazami Jacksona Pollocka. Piękno naturalnego ludzkiego ruchu, któremu towarzyszy płynny beat samby, jest tu zaprezentowane przez zastosowanie techniki filmowej Motion Capture. Na początku widzimy serię obrazów wypełnionych poruszającymi się ludzikami, które następnie zostają rozbudowywane w bardziej opisowe i skomplikowane kształty. To, co jest fascynujące w Line Dance jest fakt, że niezależnie od tego jak bardzo obraz jest oddalony od oryginalnej, ludzkiej formy, to i tak, niczym duch w maszynie, pozostaje zachowana wewnętrzna istota prezentacji.

Uwaga: w Line Dance nie występują kowboje

Gold
Reżyser: Rachel Davies
Choreografia: Hanna Gilgren
Produkcja: Spectacle Productions
A Capture commission; 2004

Film Gold jest połączeniem dokumentu i zapisu scen z występów, ukazującym obraz wymagających treningów i codziennego życia dwóch gimnastyczek. Autorka Rachel Davies płynnie przemieszcza się pomiędzy miejscami i wydarzeniami podmiejskiego Londynu. W filmie w piękny sposób udało się uchwycić determinację, witalność i żartobliwą rywalizację pomiędzy dwoma dziewczynami.

Motion Control
Reżyser: David Anderson
Choreograf: Liz Aggiss, Billy Cowie
Produkcja: Zed Film Company
An Arts Council England/BBC kooprodukcja/ co-production; 2002

Weź jedną słynną i starzejącą się tancerkę. Uwięź ją w prawdziwym świecie. Z hukiem wejdź w jej prywatną rzeczywistość. Kontroluj jej ruchy, panuj nad jej emocjami. No cóż, możesz próbować, ale ona już cię uprzedziła!

Motion Control to dzieło powstałe ze współpracy Liz Aggiss, Billiego Cowie i Davida Andersona. Ten film to złośliwy poltergeist. Pozornie solo jest tak naprawdę duetem kamery i tancerki. Kamera jest wykonawcą z własnymi potrzebami, zwinnością i osobowością. Filmowanie metodą punktu widzenia powoduje, że wykonawca jest bezlitośnie ścigany i pchany ku operowemu, zaprzeczającemu prawom fizyki punktowi kulminacyjnemu. Poddaj się tej przeciwnej drodze zniewolenia z pełną świadomością.