reżyseria: Katarzyna Chmielewska i Leszek Bzdyl
choreografia i wykonanie: Katarzyna Chmielewska, Tatiana Kamieniecka, Ula Zerek, Leszek Bzdyl, Radek Hewelt
muzyka: Mikołaj Trzaska
scenografia: Maciej Chojnacki
video: Kamila Chomicz / w sekwencji video: Cezary Rybiński
reżyseria świateł: Michał Kołodziej
produkcja: Teatr Wybrzeże, Gdańsk; Teatr Dada von Bzdülöw
przy wsparciu: Urzędu Miasta Gdańsk
czas trwania: 66 min
Katarzyna Chmielewska:
Po przeczytaniu jakiejkolwiek książki Borisa Viana rzeczywistość nie jest już taka sama. Jego surrealistyczna wizja jest tak pociągająca i otwierająca, że chciałoby się w niej przebywać i trwać, pomimo goryczy i bliżej nieokreślonego smutku. Być jak pies Senator, któremu do pełni szczęścia brakuje tylko Łapiti, albo jak Lil, która posiada dwa specjalnie tresowane chrabąszcze do robienia manicure, albo tańczyć hit Diuka Ellingtona pt. „przeleć mnie”.
Leszek Bzdyl:
1 – to książka mojego życia (przeczytałem ją po raz pierwszy mając 22 lata i jakoś utożsamiłem się z Wolfem, co wpłynęło zapewne na mój stosunek do świata przez kolejne 22 lata)
2 – jak się coś zbyt mocno kocha, to się ślepnie i traci dystans
3 – my tańczymy a nie mówimy, a przecież cały urok Viana w języku, więc musimy znaleźć podobny urok w ruchu
4 – z tego, co powyżej wynika, że musimy zacząć z Vianem, a potem przed nim czmychnąć i grać autonomiczne, spełniające się samo w sobie przedstawienie.
Jest to spektakl bezpretensjonalny, z nieśpiesznie następującymi po sobie wydarzeniami, przepełniony radosną erotyką. W „Czerwonej trawie” silnie obecna jest typowa dla Dady ironia. Nie przybiera ona jednak ostrego charakteru – jest raczej spojrzeniem z przymrużeniem oka na siebie samych.
Mirosław Baran, Gazeta Wyborcza Trójmiasto
