Pomysł i choreografia: Katarzyna Gdaniec i Marco Cantalupo przy udziale tancerzy
Premiery: L’Octogone Théâtre de Pully – 17-19 lutego 2011
Coprodukcja: compagnie linga, L’Octogone Théâtre de Pully
Tancerze: Gérald Durand, Ai Koyama, Philippe Lebhar, Raquel Miro, Evangelos Poulinas, Marie Urvoy
Światło i scenografia: Bert De Raeymaecker
Kostiumy: Machteld Vis
Ścieżka dźwiękowa: François Plançon, Marco Cantalupo
Muzyka: Taylor Deupree, Richard Skelton, Rafael Irisarri, Max Richter, Zeitkratzer & Carsten Nicolai, Alva Noto i Ryuichi Sakamoto, Phroq, Murcof
Zdjęcia: Gert Weigelt
Touring: Karin Leuenberger
Administracja: Françoise Oehrli
Czas trwania: 65 minut bez przerwy
Równowaga / Brak równowagi. Zbawienne zakłócenie.
Wyszliśmy od założenia, że współcześnie pojęcie równowagi jest wykorzystywane w różnych kontekstach, nabierając całej gamy nowych znaczeń. Społeczeństwo odnosi się do równowagi z poważaniem, postrzegając ją jako idealny stan, do którego wszyscy powinni dążyć – równowaga psychologiczna, żywieniowa, ekologiczna, równowaga w naszym życiu emocjonalnym, lista nie ma końca.
Nie mniej jednak, idealna równowaga pomiędzy dwoma siłami jest stanem tylko przejściowym, niepewnym. Niczym więcej niż zatrzymanym kadrem. Być może ciągłe odniesienia do równowagi są także wytworem nacisków naszego społeczeństwa? Zrównoważone osobowości są postrzegane jako użyteczne i przynoszące zyski. Tracą swoją niezależność. Na mocy wszechobecnych reguł praworządności, tworzonych, aby nas znieczulić i zahipnotyzować, wszelkie utraty panowania, odejścia od norm, są dozwolone jako ucieczka dzięki której możemy na chwilę zachowywać się swobodnie. Juwenalia. Albo Karnawał.
Niszczący, niepokojący i niebezpieczny, brak równowagi jest źródłem energii, odnowienia i kreatywności, siły życiowej. W falling grace skoncentrowaliśmy się na punktach załamania, w których traci się równowagę, a ciało stara się połączyć na nowo z dynamicznymi siłami, do których zawsze się odwołuje, powraca aby móc iść do przodu. Zafascynował nas moment następujący w chwilę po utracie równowagi, kiedy ruch jest zawieszony, zanim ciało nieuchronnie zostanie pociągnięte do ziemi. Ten ulotny moment przywodzi na myśl wdzięk oraz wrażenie, że rzucamy wyzwanie prawom grawitacji.
Pomiędzy niepewną równowagą a twórczym brakiem równowagi, falling grace jest celebracją twórczej delikatności.
Choreografowie.
