Harleking to demon o wielu tożsamościach. Ekspresja jego ciała przypomina Harlequina z Commedia dell’Arte, przebiegłego sługę, którego porusza nienasycony głód. Sposób porozumiewania się Harlekinga jest specyficzny, wręcz hipnotyzujący. Przekazywane przez niego treści, często skrajne i sprzeczne, łączą się ze sobą, tworząc płynny, metamorficzny system, w którym wszystko może się zdarzyć, a jednocześnie wszystko jest rozmyte. Przypomina to groteski, starożytne dekoracje ścienne, na których monstrualne postacie wyłaniają się i mieszają z eleganckimi, ornamentalnymi wolutami. Figury, które, choć mogą rozbawić, nie wywołują radości.
Spektakl miał swoją premierę w lipcu 2018 roku w ramach Open Spaces Sommer Tanz w Tanzfabrik Berlin i był prezentowany m.in. na różnych europejskich festiwalach i w teatrach tańca. W 2019 roku „Harleking” został wyróżniony przez europejską platformę tańca Aerowaves oraz New Italian Dance (NID) Platform. W 2020 roku artyści zostali zaproszeni z tym spektaklem do Tanzplattform Deutschland w Monachium.
Panzetti i Ticconi współpracują od ponad dekady i widać to w ich skrupulatnej płynności. Widziane obok siebie kalejdoskopowe kształty, które tworzą z prostych gestów ramion w jednej scenie, są cudem symetrii. Wierność ich postaci pozostaje ambiwalentna: przy aplauzie ścieżki dźwiękowej Demetrio Castellucciego przechodzą od nazistowskiego salutu do zaciśniętej pięści, symbolu solidarności. Takie jest ryzyko zabawiania tego, kto da najwięcej, a „Harleking” nigdy o tym nie zapomina.
Laura Cappelle (Springback Academy), 2019
