Courtney May Robertson: Przyjemność ze zsiadania z konia, gdy galopuje z pełną prędkością
Punktem wyjścia krótkiego występu solowego przyjętym przez Courtney May Robertson jest metafora samokontroli – jeździec poskramiający dzikiego konia. Artystka przygląda się walce między spełnianiem swoich prawdziwych pragnień a dostosowywaniem zachowań zgodnie z presją społeczną. Projekcje wizualne zamykają Robertson w ośmioboku o średnicy 3,5 metra. Przez połączenie poezji, tańca i pieśni podróżuje ona przez krajobrazy osobistych pragnień, wspomnień i konfliktów.
Przestrzeń działa jak kapsuła czasu; intymne domowe wideo są pomieszane z filmami z YouTube’a, dokumentami i starymi filmami. „Przyjemność ze zsiadania z konia, gdy galopuje z pełną prędkością” to próba przyjęcia sprzeczności, czasem niechlujnych, które składają się na wielowymiarowy wizerunek człowieka.
Spektakl został zakwalifikowany do Aerowaves Twenty22 i nominowana do nagrody BNG Bank Prijs for Dans 2021.
choreografia, wykonanie i wizualizacje: Courtney May Robertson
dramaturgia: Merel Heering
konsultacje zewnętrzne: Kristin de Groot, Yoko Ono Haveman
zwiastun i nagranie wideo: Paul Sixta
wsparcie techniczne: Edwin van Steenbergen
produkcja: Annejon Okhuijsen, Hanne Blomee
promocja i komunikacja: Carolien Verduijn
muzyka: AAR – A01 & A02, Empty Set – Order, Cities Aviv – Title Piece, Death Grips – Disappointed
produkcja: Dansateliers
wsparcie finansowe: Gmina Rotterdam, Kickstart Cultuurfond
Podziękowania dla Basa de Geusa, Adama Petersona i Nika Rajšeka
Gastón Core: Ostatni nosorożec północny
Choreograficzny spektakl solowy oparty na tańcu miejskim, który z najwyższą estetyczną prostotą kwestionuje samą możliwość doznania szczęścia w obliczu światowego chaosu.
Gdy dziennikarz „New York Timesa”, Sam Anderson, dowiedział się o śmierci ostatniego samca nosorożca północnego, poleciał do Kenii, aby obserwować i szczegółowo opisywać codzienne życie dwóch ostatnich osobniczek tego gatunku, który wyginie po ich śmierci. Widok samic, nieświadomych losu swojego gatunku, dawał reporterowi poczucie spokoju w czasach globalnej niepewności.
Poprzez formalne badanie różnych stylów tańca miejskiego (m.in. krumping, finger tutting, waving, afro) Gastón Core stara się przedstawić wizerunek Człowieka – tancerza Oulouya, który tańczy, ponieważ odkrył, że, zgodnie z Paulem Valérym, mamy „za dużo energii dla naszych potrzeb”. Oznacza to przedstawianie tańca jako nadmiaru, celebracji wywodzącej się z życia. Tańcz do wyczerpania, tańcz do końca, bo może nic więcej nie da się już zrobić.
koncepcja i reżyseria: Gastón Core
wykonanie: Oulouy
współpraca: Aina Alegre
zdjęcia i wideo: Alice Brazzit
muzyka: Jorge da Rocha
światła: Ivan Cascon
stylizacja: Eva Bernal
opieka techniczna: Manu Ordenavia
produkcja: Mayte Luque
dokumentacja, zdjęcia i wideo: Alice Brazzit
podziękowania dla: Juanjo Villalba, Mario R.
koprodukcja: Sala Hiroshima & Festival GREC Barcelona przy wsparciu Centre Cívic Barceloneta
