Zuzanna Gzubicka
Żądania i świadomość ciała
„pURe” oznacza czystość, bezgrzeszność, nieskalaność. Wyróżnienie dwóch środkowych liter nawiązuje do ur-materii Tadeusza Kantora. Reformator teatru twierdził, że aktor i jego ciało są przedmiotami, którymi można posługiwać się na scenie. Jego koncepcja mówi, że kiedy zaczyna się znaczenie, kończy się czysta materia. Ramona Nagabczyńska – polska tancerka i choreografka decyduje się na odwrócenie jego teorii.
W pierwszej części spektaklu performerka ubrana jest w czarne spodnie i limonkowy sweter. Kobieta porusza się w nieco dziwny, energiczny sposób. Czasami można rozpoznać elementy baletu czy robot dance. Wykonuje przypadkowe, chaotyczne ruchy kończynami i głową, czemu towarzyszy jej nietypowa mimika – przewracanie oczami, wyciąganie języka. Mam wrażenie, że coś kieruje ciałem tancerki. Pod wpływem otoczenia, człowiek próbuje dostosować się do oczekiwań innych. Próbuje zwalczyć granice swoich działań, sprawdza, na ile go stać.
Nagle światło gaśnie. Po chwili scena rozświetla się na czerwono. Widzimy nagą Ramonę, stojącą tyłem do widowni. Teraz następuje zmiana perspektywy – ciało tancerki staje się uświadomionym przedmiotem, decydującym o ruchu. Jej dłoń delikatnie drga, po czym przyspiesza i przechodzi na inne części ciała – ramię, plecy, pośladki. Przypomina mi to fale morskie, ruszające się pod wpływem wiatru. Zaczynam słyszeć muzykę klasyczną, która synchronizuje się z ruchem tancerki. Scena bardzo mnie hipnotyzuje – czuję te wibracje na sobie.
Muzyka staje się coraz szybsza. Teraz pulsujące, stroboskopowe światło pada na białe tło – Ramona stoi w tej samej pozycji i wygląda, jakby była tylko cieniem dla całej gry odbywającej się na scenie. Zastanawiam się, czy nie odwróciła się i nie patrzy teraz na widownię. Można powiedzieć, że ciało tancerki wchodzi w stan uspokojenia i wyciszenia, jakby ustanowiło własny porządek spektaklu i odniosło sukces.
pURe
Ramona Nagabczyńska
XXIII Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca
Premiera: 5 grudnia 2015 roku