W filmie “Dialogiczna Abrazja” przypadkowa lokalizacja służy jako tło dla kinowego metaforycznego dialogu: dwie figurki – podmioty, które w końcu wpadają na siebie w scenie ukazującej wypadek samochodowy w zwolnionym tempie, stanowią ramy dla formalnej struktury filmu. Wzajemne podporządkowanie się jest zilustrowane w alegoryczny sposób – siła uderzenia w kolizji staje się źródłem zadziwiających, sztucznych ułożeń ciała, które mogą zostać przełożone na coś w rodzaju archiwum wcieleń. W scenach przejściowych, wmontowanych pomiędzy zwolnione sekwencje z wypadku, umieszczono sceny „biograficznych” retrospektyw.
Ścieżka dźwiękowa, poprzez różne urywki tych przypuszczalnie traumatycznych wydarzeń, stanowi dodatkowy niesamowity wymiar dzieła. Tym samym, praca stara się zbadać potencjał ukryty w narracji tych określających tożsamość, miażdżących wydarzeń będących w zakresie audio-wizualnego ukształtowanego dzieła.