Jako, że właśnie osiągnąłem wiek, w którym można – w uproszczony sposób i niezależnie od biegu wydarzeń – przewidzieć własną przyszłość oraz mówić o nadchodzących dniach w atmosferze przeszłości, zacząłem opracowywać PROGRAM. Wiek sam w sobie nie był ani obiektywnym progiem, ani doczesną rzeczywistością – był po prostu świadomością czegoś. Bez względu na to, jak wiele dni pozostało przede mną, nawet opierając się na najbardziej optymistycznych prognozach, byłoby ich zbyt mało.
Moim planem było rozbrojenie czasu. Oczywiście, samo w sobie było to niemożliwe. Istniały jednak różne metody i PODEJŚCIA*, tak aby było to proste i ostateczne. Wystarczyłoby jedno zdanie: spróbuję zbliżyć się do punktu zawieszenia. Coś w rodzaju nadziei na spektakl, ze specyficznymi rekwizytami (krzesła, schody, piętra), wariacjami oraz odrębnym zestawem jakości fizycznych (grawitacja, równowaga, bezwładność). Z nieustannym dążeniem, aby zbliżyć się do nieuchwytnej teraźniejszości. I przekonaniem, że dzieło sztuki może z czasem osiągnąć swoją prawdziwą spójność.
Jest to więc stale ewoluujący proces, realizowany przez długi czas, z udziałem oddanego zespołu.
Spektakl…
Istnieje pewien bardzo specyficzny format, który moim zdaniem wyszedł z użycia, coś, do czego pretendował tylko tak zwany „tradycyjny” cyrk, a porzucił „nowy” cyrk. Czy jest to coś anachronicznego? Postanowiłem ponownie zwrócić się ku temu podejściu, z jego unikalną organizacją i charakterystycznymi kodami.
Numer cyrkowy jest idealną krótką formą. Często mówi się, że trwa około ośmiu minut, ale tak naprawdę to nic nie znaczy. Numer jest po prostu kwintesencją, maksymalnym zredukowaniem formy, która osiągnęła największą intensywność, podobnie jak w kuchni, gdy wygotowujemy substancję, redukując ją do skoncentrowanego minimum.
Na końcu tego procesu upraszczania przez ekstrakcję znajduje się marzenie o absolucie – NUMER, która musi istnieć sam w sobie. Bez żadnego rusztowania kulturowego, we wszystkich różnorodnych kontekstach. Numer, która musi być w stanie trwać. Pomimo życia, przemijającego w ciałach, wraz z nieuchronnym nadejściem starości, NUMER będzie istnieć przez cały czas. Numer wysokiej jakości musi działać wszędzie i o każdej porze.
Niemniej jednak żaden Numer nie może rościć sobie prawa do znaczenia, przez wielkie „Z”. Numer nie ma w sobie tyle arogancji. W końcu żaden Numer nie jest lepszy od pozostałych, nawet Numer 1. Nie można zapominać, że Numer jest częścią złożonego zestawu. Nie mówi nic więcej niż to, co mówi, nie zaprzeczając innym Numerom, które pojawiają się przed lub po nim. Numer ma w sobie pokorę. Znaczenie wyraża się wyłącznie w nim i poprzez niego, i już przez sam ten fakt Numerowi udaje się osiągnąć uniwersalność.
*podejście – approche (fr.)
Piłeczki / Approach 1
W miniaturze prezentującej taniec z trzema piłeczkami, sztuka żonglowania pomaga uprościć i wyjaśnić ścieżkę drugiej wersji utworu „Kunst der Fuge” Johanna Sebastiana Bacha. W ramach tego miniaturowego występu wszystko jest nieustannie konstruowane i dekonstruowane wokół punktu zawieszenia – tego dokładnego momentu, który istnieje między końcem wzlotu a początkiem opadania.
koncepcja, reżyseria, scenografia: Yoann Bourgeois
wykonanie: Yoann Bourgeois
muzyka: Johann Sebastian Bach – “Die Kunst der Fuge” BWV 1080 (Contrapunctus II)
Wirujące krzesło / Approach 14
Aby przeciwstawić się sile odśrodkowej, ciało nie ma innego wyjścia, jak spróbować odzyskać równowagę poprzez pochylenie się. Opierając się na tym paradoksie, ułożyliśmy choreografię, która jest równie fascynująca, co prosta.
Koncepcja, reżyseria, scenografia: Yoann Bourgeois we współpracy z Marie Bourgeois
wykonanie: Marie Bourgeois
muzyka: Franz Schubert – “4 Impromptus” op. 90 Ges-dur Allegretto, D 899
projekt i konstrukcja:David Hanse, Nicolas Picot (C3 Sud Est) i Hervé Flandrin
Zrównoważona platforma / Approach 9
Poszukiwanie równowagi odzwierciedla określoną relację, w której przeciwstawne siły równoważą się. Ale w rzeczywistości przeciwne strony są w ciągłym ruchu i rzadko się wyrównują. Platforma, na której swoje ruchy rozwijają mężczyzna i kobieta, opiera się na centralnym punkcie. Jest niezwykle czuła – więc nawet najmniejszy ruch wykonany przez jedną ze stron ma natychmiastowy wpływ na drugą. Obraz ten służy metaforycznemu wzmocnieniu dynamiki władzy, którą możemy obserwować w centrum wszystkich relacji.
koncepcja, reżyseria, scenografia:Yoann Bourgeois
wykonanie: Yoann Bourgeois i Marie Bourgeois
muzyka:Franz Schubert – Sonata fortepianowa nr 20 A-dur, D 959: II Andantino
projekt i konstrukcja: David Hanse, Nicolas Picot (C3 Sud Est) i Christophe Rayaume
Krzesła-stoły / Approach 3
Stół oferuje niezliczone możliwości teatralne, ponieważ każda z dwóch postaci na zmianę staje się obiektem dla tej drugiej, a ich zręczność i wirtuozeria gestów tworzy iskrzące znaki.
Koncepcja, reżyseria, scenografia: Yoann Bourgeois we współpracy z Marie Fonte podczas tworzenia oryginalnego spektaklu
wykonanie:Yoann Bourgeois i Marie Bourgeois
muzyka: Johann Sebastian Bach – Wariacje Goldbergowskie, BWV 988: Wariacja 1, a 1 Clav
Stół obrotowy / Approach 7
Siła odśrodkowa odsuwa ciała od siebie. Platforma, na której swoje ruchy rozwijają mężczyzna i kobieta, obraca się bardzo szybko. Aż za szybko. Aby oprzeć się sile, która chce ich rozdzielić, trzymają się siebie nawzajem.
koncepcja, reżyseria, scenografia:Yoann Bourgeois
wykonanie:Yoann Bourgeois i Marie Bourgeois
muzyka:Franz Schubert – Serenada na fortepian, aranż. Ferenc Liszt
projekt i konstrukcja:David Hanse, Nicolas Picot (C3 Sud Est) i Hervé Flandrin
Schody / Approach 17
W podejściu nr 17, Yoann Bourgeois proponuje uproszczone spojrzenie na egzystencjalne trajektorie, naprzemiennie wznoszące się i opadające, ze schodami prowadzącymi donikąd. Chronologia czasowa jest zakłócana przez gry na temat odwracalności. Na szczycie niewidzialnej przegrody jednej z postaci udaje się wymknąć pustce, bawiąc się prawami grawitacji i nieważkości, aby osiągnąć stan wolności, znajdujący się pomiędzy równowagą a jej brakiem.
Ten wizualny poemat koncentruje się na poruszającej się, zawrotnej wędrówce w kierunku punktu zawieszenia – tego precyzyjnego, krótkotrwałego momentu, w którym ciało osiągnęło najwyższy możliwy punkt, a nieuchronny upadek jeszcze się nie rozpoczął.
koncepcja, reżyseria, scenografia:Yoann Bourgeois
wykonanie: Yoann Bourgeois
muzyka:Ludwig van Beethoven – “Sonata Księżycowa” nr 14 cis-moll op. 27 nr 2
interpretacja utworów na fortepianie:Tomasz Bielski
kierownictwo techniczne: Nicolas Anastassiou
