Lublin, 12 czerwca 1934 roku. Kilka młodych kobiet spotyka się w celach spacerowo-towarzyskich. Po pewnym czasie, przesycone rozmowami i oficjalną atmosferą, zaczynają zaglądać do szemranych zakątków miasta, dochodzić do granic rzeczy dobrze im znanych. Co mogą im zaoferować uliczny gwar i tętniące życiem, śródmiejskie ulice? Spektakl inspirowany jest atmosferą polskich miast, kulturą i obyczajami okresu międzywojnia.

Spektakl „Stalking Paradise” został zrealizowany we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu Zamówienia choreograficzne 2014 „Stalking Paradise” to spektakl pod kierunkiem norwesko-estońskiego duetu choreografów Roosna i Flak, w którym tancerze Lubelskiego Teatru Tańca oraz Pracowni Fizycznej z Łodzi wspólnie poszukują odpowiedzi na pytania o wiarę. W co wierzymy? Dlaczego wierzymy w to, co robimy? Dlaczego tak trudno jest pogodzić ze sobą różne przekonania? Rozmaite elementy wiary poddane są analizie w spektaklu, zarówno poprzez ruch, jak i dźwięk oraz tekst: dogmatyzm, płynność, zmiana, stabilność, adaptacja. Na jakiej podstawie podejmujemy nasze decyzje? Podejmujemy działania, aby wypełnić społeczne oczekiwania czy raczej kierując się przede wszystkim własnymi przekonaniami? Jak rozpoznajemy różnicę pomiędzy tymi dwiema opcjami – czy w ogóle istnieje między nimi jakaś istotna różnica?

„Happiness” to spektakl, który porozumiewawczo puszcza do widza oko. To widowisko o antybohaterach, którym daleko do ideału, ale mimo wszystko znajdują sposób na osiągnięcie szczęścia. Ale czy chciałbyś zamienić się z nimi na miejsca? Oto jest pytanie. Czy istotne jest osiągnięcie wysokiego wyniku na skali szczęścia, aby prawdziwie przeżyć to uczucie? Zainspirowana filmem „Happiness” amerykańskiego reżysera Todda Solondza, międzynarodowa kompania taneczna Club Guy & Roni oraz muzycy z zespołu Slagwerk Den Haag wyruszają na łowy, poszukując szczęścia w świecie zamieszkałym przez osobliwe jednostki, które nie zawsze potrafią oddzielić wyobrażenia o tym, kim są, od rzeczywistości. Wynikiem tych poszukiwań jest absurdalna i słodko-gorzka komedia oparta na teatralnym i wybuchowym stylu tańca wielokrotnie nagradzanych choreografów Guya Weizmana i Roni Haver.

Spektakl stara się ujawnić relacje pomiędzy tym co uświadomione a tym co stłumione, pomiędzy tożsamością a jej zamazaniem wynikającym z uwikłania w struktury rodzinne. Taniec zamienia dziecięce wspomnienia w ruch, natomiast spektakl podkreśla stany napięcia pomiędzy zamrożonymi obrazami funkcjonującymi jako stłumione działania wynikające z wybuchu emocji. Premiera spektaklu odbyła się w trakcie Festiwalu „Curtain up” w Tel Awiwie w 2013 roku.

27 września 2015 r. Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie Spektakl powstał we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu „Zamówienia choreograficzne 2015” *Spektakl „w drodze”, realizowany w przestrzeni niescenicznej. Brak miejsc siedzących Nesting, nazwany od czasownika oznaczającego wicie gniazda, przeprowadza widza przez kulturowy szlak między Polską a Izraelem, śledząc nie zawsze wyraźne więzi kulturowe między przeszłością i teraźniejszością. Od dawna dyskutowane relacje polsko-żydowskie w spektaklu zyskują nową perspektywę.

Spektakl podejmuje temat nieistotności pojedynczej ludzkiej egzystencji, która mimo wszystko stara się podjąć walkę, bazując na najbardziej podstawowym instynkcie przetrwania i przechodząc przez kolejne fazy tego pojedynku: poddanie się, bycie pochłoniętym, a ostatecznie bycie przegranym. Artystka, wykorzystując te emocje i wrażenia, stara się zbudować język ruchu oparty na badaniu napięć cielesnych, zjawiska uprzedmiotowiania ciała oraz odczucia unoszenia się w otaczającej przestrzeni. Specjalne podziękowania dla: Maat Theatre, Neta i Guy of Yoga Levontin, Sharon Zuckerman Weiser, Rosalind Noctor, Conni Kuczynski, Shiri Teicher i Karol Prejna.

Uważnie wsłuchujcie się w swoje ciało i codziennie przekraczajcie jego ograniczenia – powtarza uczniom Ohad Naharin. Bohater dokumentu Tomera Heymanna, dyrektor artystyczny słynnego Batsheva Dance Company, jest jednym z najbardziej innowacyjnych i oryginalnych współczesnych choreografów, który zmienił myślenie o tej sztuce. Stworzył własny język tańca – GaGa. Ruch stał się dla niego sposobem rozumienia siebie, oswojenia zwierzęcia, które drzemie w każdym z nas. Przed kamerą choreograf pasjonująco opowiada o swoim dzieciństwie, miłościach, wizji świata. W tych opowieściach odbijają się wojna Jom Kippur, czas służby, praca z Marthą Graham, Nowy Jork lat 70. i 80. W końcu powrót do Izraela. Ale Mr Gaga to coś więcej niż film biograficzny. Heymanna interesuje, jak te wszystkie doświadczenia odkładają się w człowieku: w jego ciele i sposobie odnoszenia się do rzeczywistości. Jak nieustannie zazębiają się historia, prywatność i sztuka. Pojawia się tu też subtelnie zadane pytanie o poświęcenie artysty. Bo jeśli wszystko wkłada się w taniec, skąd czerpać energię do życia i uczucia dla bliskich? Ten film porywa jak Pina.

Jeden z nowszych spektakli Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu "Rozbark" w reżyserii i choreografii Anny Piotrowskiej pt. "Zagubieni w skórze" to fizjologiczno-filozoficzna opowieść o głębokim doświadczaniu i poznawaniu siebie. Kierunek zagubienia pokazuje chęć odnalezienia odpowiedzi na pytania: czym jestem i co stanowi mnie, a co za tym idzie – kim jestem. Znamy siebie tylko na powierzchni, ślizgamy się po wierzchu swojego jestestwa. Zagubieni, zabiegani, obcy dla samych siebie – po prostu nie znamy się dobrze. Nie mamy czasu wsłuchiwać się w potrzeby naszego ciała, które ma swoją wrażliwość, inteligencję i potrzeby. W kolejnym spektaklu po „democratic body” Ciało staje się bohaterem spektaklu Piotrowskiej. Skóra stanowi pewną umowność, ochronę, parasol, trampolinę. Znamy tylko swoje odbicie lustrzane, obcy jest nam dotyk samego siebie. Skóropodobni, z tymi samymi funkcjami życiowymi. Podobni, a tak niepodobni do siebie. Pokochać siebie, szanować, nie oszukiwać. Obecność i szersze poznanie siebie, swojego ciała, powoduje lepsze funkcjonowanie w społeczeństwie innych, drugich, tych samych ciał.

Kobieta i ciało, piękno i niestałość, surowość i delikatność. Niepohamowane pożądanie ogarnia tancerki. Pragnienie spełnienia zarówno fizycznego, jak i mentalnego. Konflikty te są typowe dla pracy Ann Van den Broek. „Co(te)lette” jest intymnym spektaklem o trzech kobietach zamkniętych w błędnym kole pomiędzy pożądaniem a spełnieniem. Tu nie ma żadnej konfrontacji, żadnej rywalizacji, żadnej narracji – nie ma rozwiązania i końca. „Co(te)lette” jest niespokojnym i ostatecznie... pustym portretem.

Czym może być podróż do niemożliwego? Sześcioro tancerzy w przejmującym świecie Georgesa Bataille’a, francuskiego kontestatora współczesnej kultury. Jego paradoksalna filozofia milczącym gestem wskazuje na taniec. Tańcząc, odkrywamy grozę i ukryte w głębi nowe przestrzenie. Skaczemy w pustkę i odnajdujemy śmiech. Taniec staje się próbą suwerenności, wyrażając namacalnie i bez słów niezwykły dramatyzm myśli Bataille’a z jego głównym pytaniem: czy możemy stać się na nowo?

Za pomocą bezprzewodowych czujników fizjologicznych i interaktywnemu systemowi opracowanemu we współpracy z Instytutem Nauk Sportowych Uniwersytetu w Lozannie, Wyższą Szkołą Muzyczną w Genewie, Future Instruments i Biopac System Inc. ruchy tancerzy są przekształcone w muzykę, tworząc ścieżkę dźwiękową do spektaklu. Poprzez „system” dźwiękowy opracowany wspólnie z Christopem Calpinim tancerze badają nowy związek z własnymi ciałami, „rozszerzony” przez możliwość wydawania dźwięku, tworząc spektakl, który nie bierze jeńców. Jest to laboratorium z momentami intensywnej zmysłowości, ożywiającej ten destabilizujący wszechświat. Proponując widzom przedstawienie hybrydowego ciała, w którym wciąż obecne są emocje kontaktów międzyludzkich, spektakl „re-mapowanie ciała” ponownie udowadnia, że język sztuki dostarcza środków do poszukiwań i tworzenia nowych sojuszy.

Dances with Camera to program międzynarodowych filmów krótkometrażowych, których wspólnym językiem jest taniec, ruch oraz szeroko pojęta fizyczna ekspresja. Pod nazwą Dances with Camera kryje się także prestiżowy konkurs, który już od trzech lat odbywa się w ramach Short Waves Festival, prezentując wyselekcjonowane filmy tańca z całego świata. Film tańca, screendance, videodance – to nie tylko taniec tworzony dla kamery, to artystyczna forma, w której splatają się różne gatunki filmu, sztuk wizualnych i mediów, formy tradycyjne i eksperymentalne; fabularne opowieści i całkowicie abstrakcyjne obrazy. W zestawie znalazły się produkcje wyróżniane i nagradzane na międzynarodowych festiwalach filmowych, m.in. Cinedans Festival Amsterdam, POOL Internationales Tanz Film Festival, San Francisco Dance Film Festival, InterFilm Festival Berlin, Leeds Interantional Film Festival, Screenmotion Festival London.

W „Naszej Etologii” Hygin Delimat wraz z Josseline Black prowadzą głębokie choreograficzne studium ptasich zachowań i ruchów. Ptak w swojej złożoności jest metaforą, sposobem patrzenia na współczesnego człowieka, a w szczególności aspektów jego prawdziwej indywidualności. Spektakl rozwija się niczym ewolucja – ciągły proces odkrywania siebie i dojrzewania.

„Glow” jest to przedstawienie, w którym dzięki wyrafinowanym efektom wideo dokonuje się swoisty proces „mutacji” człowieka, tworzenie niezwykłych, zaskakujących, a czasem wręcz groteskowych form i postaci. Przy wykorzystaniu najnowszych technik komputerowych powstaje na żywo, w odpowiedzi na ruch tancerza, niespotykany krajobraz efektów wizualnych.

„N.A.R.G. – North Arena Rumble Game” jest wybuchowym spotkaniem bezlitosnych pierwotnych sił oraz ludzkiego doświadczenia. Twórcy spektaklu doprowadzili w nim do spotkania tańca z „Zawieruchą” („The Turmoil”) – ich gigantyczną, zbudowaną na zamówienie platformą-równoważnią, dzięki której zasady fizycznej ekspresji i ich znaczeń zostały drastycznie zmodyfikowane.

W spektaklu „LARA” wzory rozpikselowanych ruchów, na których bazowały postaci z wczesnych gier komputerowych, zostały potraktowane jako punkt wyjścia do eksplorowania zjawiska cyfrowo zmodyfikowanej fizyczności. Mirjam Sögner tłumaczy za pomocą własnego ciała nienaturalne jakości oraz usterki i błędy obrazów zdigitalizowanych awatarów, tworząc tym samym przedziwną hybrydę. Imitując imitację, tworzy fizyczne ciało pozornie uwięzione w cyfrowej rzeczywistości. Wraz z postępującym przenikaniem się cyfrowej i fizycznej rzeczywistości, to solo proponuje cielesną odpowiedź na nasz zmieniający się sposób doświadczania otaczającego nas świata.

Siłą napędową „Elvedonu” jest precyzyjny rytm i zmysłowe, zmienne układy ruchu. Sześciu tancerzy tworzy tu pełną fałd harmonię, a ich rozwibrowana energia i subtelne mikrogesty kreują na naszych oczach jednocześnie zwarty, ale i nieustannie zmieniający się obraz. Zainspirowany „Falami” Virginii Woolf „Elvedon” wydobywa istotę splecionych ze sobą wątków powieści, przekształcając je w medytację nad upływem czasu.

Spektakl podejmuje temat wielu płaszczyzn akceptacji: samego siebie, bycia częścią grupy, samotności… Czy jestem zdolny kochać? Jak daleko jestem w stanie przesunąć swoje granice, aby zaakceptować kogoś innego?

„Game Zone” jest próbą spojrzenia na taniec jako na zabawę ludzkich ciał, czasu i przestrzeni, próbą zamiany każdego widza w performera. „Każdy lubi zabawy – ale nie każdy jest zadowolony z wyniku gry” – twierdzi choreograf Anton Safonov. „Ale co by się wydarzyło, gdybyśmy dali widowni możliwość nie tylko obserwowania tańca, ale także zmiany sposobu zakończeniu spektaklu? Każdy widz otrzyma proste wytyczne, które będą posiadały moc sprawczą przez cały czas trwania spektaklu. W ten sposób publiczność będzie mogła wpłynąć zarówno na poszczególnych wykonawców, jak też na kształt finału spektaklu, czyniąc tę grę prawdziwie nieprzewidywalną. Jak widownia może wpłynąć na performera i zmienić sposób w jaki spektakl się zakończy?

"Transmigrazione di fermenti d'amore" nie będzie opowiadać o niczym innym, jak tylko o tych chwilach, kiedy nasz mózg zawiesza swoją aktywność poznawczą i prowadzi nas ku zatopieniu się w tym, co lubimy nazywać bliskością. Zapraszamy widzów do teatru, w którym bufonada i klaunada mieszają się z intymnością, a temperatura uczuć zależna jest od kierunku wiatru.

„Inner place” Dominika Wiak „Three Days of Snow” Anna Mikuła, Dariusz Nowak „D O M I NI Q U E” Maciej Kuźmiński, Dominik Więcek „Homogemonia” Ewelina Drzał-Fiałkiewicz „5 dm3” Anna Kamińska, Patryk Durski

Uję(Ci) to wyjątkowy duet Anny Krysiak i Wojtka Mochnieja, artystów, którzy spotkali się ponownie na scenie po dziesięciu latach. Spektakl koncentruje się na poszukiwaniu tożsamości w kontekście uciekającego czasu i cykli dojrzałości, by odkryć w sobie na nowo niewinność, dzikość i otwartość na życie.

Spektakl wypełniony tańcem na granicy ryzyka, swoją dynamikę zawdzięcza złożonej strukturze improwizacyjnej partytury, wypracowanej w toku zbiorowych działań pięciu wybitnych improwizatorów tańca, dwóch genialnych muzyków improwizujących oraz Jacka Owczarka. Włącza się on w akcję spektaklu poprzez tworzone na żywo komunikaty, polecenia i komentarze oraz często także przez współpracę z reżyserem światła na bieżąco reagującym na to, co dzieje się na scenie. Charakter spektaklu, cieszącego się niezmiennie żywym odbiorem publiczności, dobrze oddaje określenie playfulness – rozigranie, które Victor W. Turner wprowadził do antropologii teatru. Spektakl miał już wiele odsłon, jego istotą jest uniwersalność i aktualność.

Obsada z 14 stycznia 2016, MP2 w Poznaniu: Andrzej Adamczak, Karina Adamczak–Kasprzak, Agata Ambrozińska-Rachuta, Urszula Bernat-Jałocha, Adriana Cygankiewicz, Fabian Fejdasz, Agnieszka Fertała, Paulina Jaksim, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniew Kocięba, Katarzyna Kulmińska, Paweł Malicki, Marcin Motyl, Adrian Radwański, Bartłomiej Raźnikiewicz, Katarzyna Rzetelska, Sandra Szatan, Emily Wong Spektakl śledzi życie pewnej kobiety od momentu jej przyjścia na świat w 1973 roku do 40. rocznicy urodzin. Te cztery dekady są odbiciem czasu zwątpień, nadziei, zmagań, wyborów i nieprzewidzianych wydarzeń, którymi kierują heroiczne cnoty: żądza życia i chęć przetrwania. Podczas wędrówki po chaotycznej Europie bohaterce spektaklu udaje się znaleźć kompromis pomiędzy własnymi ambicjami i wymuszonymi okolicznościami. Wiele warstw przedstawienia portretuje nie tylko indywidualne poszukiwania konkretnego człowieka, lecz staje się także synonimem podróży kraju i zespołu Polskiego Teatru Tańca. Polska przeszła radykalne zmiany w ciągu ostatnich 40 lat. Jubileusz czterdziestolecia Polskiego Teatru Tańca także skłania do pytań. Jako dzieło sztuki, przedstawienie to nie zagłębia się jednak w fakty i sylwetki. Fikcyjny punkt widzenia może równie dobrze zapewnić dystans niezbędny do komunikacji na wspólnym poziomie.