koncepcja, realizacja / concept, realization: Wojciech Kaproń, Dariusz Kociński premiera / premiere: 21. Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca, listopad 2017 / 21st International Dance Theatres Festival, November 2017 czas trwania / duration: 40 min

Wyobraź sobie przestrzeń, która angażuje twórcę, zobowiązuje do współuczestnictwa oraz dialogu. Wyobraź sobie ciało, które staje się punktem wyjścia oraz dopełnieniem, energią oraz synergią obowiązującą w przestrzeni, językiem świata. Ruch – dźwięk – obraz – struktura, tworzą jednorodną „przestrzeń” w przestrzeni. Zapraszamy do bezkompromisowego miejsca światła, obrazu oraz dźwięku, w którym nie można tylko być – trzeba się nim stać.

Spektakl zawiera głośną muzykę oraz efekty stroboskopowe

Imagine a space that is engaging the Artist in a manner that allows him to generate dialogue through participation. Imagine a body, which becomes a starting point, a complementary factor, an energy, as well as a synergy that rules the reality, the language of the world. Movement – sound – visual – structure, they all meet and create a uniform „space” inside a space. We invite you to enter an uncompromising sphere of light, image and sound, in which you can no longer just be, you have to be become it. Performance includes moments of loud music and stroboscobic effects

Performance includes moments of loud music and use of stroboscobe

reżyseria / director: Olga Kebas; taniec / dance works by: Olena Mits, Daniela Komędera, Anastasiya Baydina, Joanna Dudek; muzyka / music: Freenology; wideo/foto / video/foto: Vitalij Nużnienko, Jakub Szafrański; premiera premiere: Lublin, wrzesień 2017 / Lublin September 2017; Projekt stworzono przy wsparciu: Ministerstwa Kultury Ukrainy, Domu Słów, Lubelskiego Teatru Tańca. Rezydencja realizowana w ramach 21. Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca / Support by: Ministry of Culture of Ukraine, House of Words, Lublin Dance Theater. Residence located within the 21st International Dance Theatres Festival; czas trwania / duration: 45 min

Historia, która przechodzi do historii

...albo staje się tajemnicą...
...albo jest powodem do rozmów
Historia, którą z każdą chwilą tworzymy...
Jakie tajemnice kryją ulice? Są świadkami dużych i małych rzeczy, przyjemnych i tych mniej przyjemnych. Kryją w sobie opowieści swoich mieszkańców. Ale te sekrety ujawniają tylko najdociekliwszym... Artystki wsłuchały się w ulicę Żmigród, która leży niedaleko centrum Lublina. Zawieszona między Starym Miastem a nowoczesnym city. Jest łącznikiem między przeszłością a przyszłością. Historia ulicy jest jednak tylko impulsem dla poszukiwań czasu i miejsca w dzisiejszym świecie. Tancerki pozwolą jej zawładnąć swoim ciałem i świadomością. Będzie z nimi.

A story that goes down to history
...or becomes a secret...
...or triggers discussions
A story, we continue every single moment...
What secrets do streets keep? They are witnesses of big and small victories or defeats, soaking stories of their citizens and opening secrets only for the most curious ones. Such stories became a ground for making this performance. One of them took place in the Street named Zhmihrud, located nearby Lublin city center. Located between modern and old parts of the city, it combines past and future which makes it unique. The humility of monks and the liveliness of trade, hardworking of the craftsmen and dignity of gentlefolk, fun, and the discipline of school - everything happens in that street. However, we are not going to tell or to play stories, we are not going to act like its characters in their own situations. The story is an impulse which makes you looking for space and time for it in the modern world. We will let it make have an impact on our bodies, on our minds; we will let it be our partner.

Inna Aslamova "Solo No2" - Białoruś / Belarus
pomysł, choreografia, wykonanie / idea, choreography, dance: Inna Aslamova; muzyka / music: Claude Debussy; premiera / premiere: 2017; czas trwania / duration: 11 min

Brak kostiumu, brak scenografii. Proste światło, bez zmian. Czy widownia odnajdzie wartość w moim tańcu, w jego surowej postaci? Czy jest możliwe, aby pustka, którą tak kocham, ożyła w moim ciele? Ta krótka solówka jest wyzwaniem, które stawiam sama sobie. Trzymam się wyznaczonych przez siebie zasad ruchu, nie przejmując się formą ani pięknem muzyki. Spektakl był dotychczas wystawiony w: V Otwartym Forum Teatrów Fizycznych na Białorusi „PlaSTforma Minsk 2017”, Dniepr 2017 (Ukraina), Festiwal Tańca Współczesnego Zelyonka Fest 2017 (Kijów, Ukraina).

No costume, no scenography. A simple light, without changes. Does my pure dance have any worth for the audience? Is it possible to let the emptiness that I love so much, live and move through my body? This short solo is my own challenge. I follow my principles of movement trying to keep to my physical tools and not care about the form and beautiful music. The piece was presented at: the 5th Open Forum of Physical Theaters of Belarus “PlaStforma Minsk 2017”, Dnepropetrovsk (Ukraine) 2017, Contemporary Dance Festival Zelyonka Fest 2017 (Kiev, Ukraine).


Daniil Belkin "Leaning On" - Ukraina / Ukraine
dramaturgia / dramaturgy: Daniil Belkin, Monika Jasinskaite; dźwięk / sound designer: Anton Baibakov; światła / light designer: Sem Davydenko; kostiumy / costume: Natalia Belkina; premiera / premiere: 15 maja 2017; czas trwania / duration: 28 min

Spoglądając w głąb siebie, dostrzegam dzikość, która mnie przytłacza. Jest dla mnie jasne, że moje ciało jest w stanie wyrazić wiele, znacznie więcej niż myśli. Aby stworzyć tę pracę, sięgnąłem do własnego życiowego doświadczenia, nierzadko do momentów intymnych i trudnych. Jako tancerz wykorzystuję swoje umiejętności, aby podzielić się z widzami swoim doświadczeniem, jednocześnie inspirując sam siebie, jak i innych. „Leaning On” zostało stworzone z bardzo minimalistycznych ruchów, nasyconych głębią i wrażliwością.

Deep in my body I find myself too wild. I clearly understand that my body could transfer many things using my body, much more than thoughts. To create this solo I dig in my life experience, very personal and very tough. As a dancer I am looking for my tools to share this experience while inspiring myself and others. I compose the solo from very minimalistic but deep and sensitive movements.

koncepcja, choreografia / conception and choreography: Cecilia Moisio; kreacja i wykonanie / dancers: Angelika Tomasiak, Artur Bieńkowski, Szymon Dobosik, Alexey Torgunakov, Piotr Mateusz Wach, Kamil Bończyk, Kamil Pilarski; opieka artystyczna / artistic assistance: Anna Piotrowska; światła / lights: Paweł Murlik; muzyka / music: Joni Vanhanen; scenografia, kostiumy / set & costumes: Cecilia Moisio; realizacja / realization: Marcin Aleksiej, Dastin Greczyło; premiera / premiere: 26. 11. 2016 / 26.11. 2016; czas trwania / duration: 70 min

Pełnowymiarowy spektakl teatralno-taneczny w choreografii Cecilii Moisio, fińsko-holenderskiej choreografki i reżyserki, został oparty na motywie kompleksu Edypa, wprowadzonym do psychoanalizy przez Zygmunta Freuda. Psychoanalityczna teoria, w której pragnienie seksualnego związku z rodzicem przeciwnej płci prowadzi do rywalizacji z rodzicem tej samej płci, jest istotnym etapem w normalnym procesie rozwoju chłopców oraz podstawą wszystkich interakcji w ich późniejszym życiu. W spektaklu "Mommy Issues" Cecilia Moisio porusza tematy takie jak: miłość, kłamstwo, współzależność od rodziców i uwalnianie się z więzów przeszłości. Osobiste doświadczenia performerów stają się punktem wyjścia do opowiedzianej historii. Sześciu tancerzy interpretuje odmienne zachowania, emocje i psychologiczne wzorce u mężczyzn w ich stosunkach z kobietami.

Mommy Issues is an evening length theatre and dance performance by the Finnish/Dutch choreographer and director Cecilia Moisio made for company ROZBARK. The piece is inspired by the Oedipus complex: the psychoanalytic theory, where the desire for the parent of the opposite sex leads to rivalry with the parent of the same sex. This is a crucial stage in the developmental process of humans and the basis for all interactions and each individual's striving for success and love. In Mommy Issues Cecilia Moisio will discuss themes such as love, lying, the co-dependency to our parents and releasing ourselves from the ties of the past. We see rooms on stage where the male performers interpret different behaviour, emotions and psychological patterns: they seek comfort, unleash their sexual desire and project their aggression or frustration; always seeking for connection and love. The female performer represents all the different female characters in their lives: the mother, the lover, the sister or the rival.

koncepcja i choreografia / idea and choreography: Anna Żak taniec / performers: Magdalena Ciupa, Ewelina Drzał-Fiałkiewicz, Joanna Dudek, Dominika Jarosz, Beata Mysiak/Joanna Szot muzyka / music: To Rococco Rot, Ryoji Ikeda, Czajkowska/Latecki/Cierliński, ø (Mika Vainio) reżyseria wideo / video director: Anna Żak realizacja wideo / video realizator: Yaroslav Ilchyshyn, Zebra Production projekt świateł i kostiumu / light and costumes designer: Anna Żak montaż świateł / light: Grzegorz Polak produkcja / production: Grupa Tańca Współczesnego PL Contemporary Dance Group of Lublin University of Technology wsparcie produkcyjne / support by: Centrum Kultury w Lublinie, Lubelski Teatr Tańca premiera / premiere: 24. 06. 2017, Centrum Kultury Lublinie / 24. 06. 2017, Center for Culture in Lublin czas trwania / duration: 45 min

"Homo-Go!" powstał jako kolejny etap „stadium” (2008) i rozwija inspirację twórczością Magdaleny Abakanowicz. W drugiej odsłonie spektaklu obserwujemy zmagania z próbą uczłowieczenia kształtu, próbą wyjścia Człowieka z tłumnej formy, dążenia do indywidualizacji, do uzyskania tożsamości. To bolesny proces, pozostawiający jednocześnie niewiadomą, czy zakończy się powodzeniem. Często wracamy do bezpiecznych, utartych schematów. Tłum, do którego powracamy, wśród którego kontynuujemy nieustanny bieg przez codzienność, daje w pewnym sensie to poczucie bezpieczeństwa, jednak wciąż pozostajemy w nim osamotnieni...

„Homo-GO!” havs been created as the next phase of „stadium”, dance piece of 2008, inspired by the sculptures of Magdalena Abakanowicz.
In the second phase, we observe struggling to give a human aspect to shape itself; it is an attempt of a Human to break free from a mass form, his/her aspiration to become an Individual, to acquire their own identity.
It is a painful process, with no certain promise of success. We often go back to the safe and already established patterns. The crowd, to which we keep coming back, amongst which we keep our never ending race through mundane gives us a glimpse of comfort, but even as a part of it, we still stay alone…

koncepcja, choreografia, wykonanie / concept, choreography, performance: Ryszard Kalinowski współpraca dramaturgiczna / dramaturgy: Grzegorz Kondrasiuk światło, dźwięk / light, sound: Grzegorz Polak projekcja wideo: fragmenty spektaklu „DC 5861494” w choreografii Hanny Strzemieckiej (2000) / projection video: fragments from a performance „ DC 5861494”, choreography: Hanna Strzemiecka (2000) premiera / premiere: czerwiec / June 2017 czas trwania / duration: 45 min

„Chyba minęły już moje najlepsze lata. Gdy istniała szansa na szczęście. Ale nie chciałbym, żeby wróciły. Teraz, gdy mam w sobie ten ogień, już nie. Nie, nie chciałbym, żeby wróciły.” Samuel Beckett, „Ostatnia taśma” (no tak…) Tańcząc idziesz uparcie do przodu (ta…), patrzysz przed siebie i myślisz tylko o tym, co będzie jutro (znowu?). Ale jednocześnie nie daje ci spokoju, uwiera cię i wciąż natrętnie powraca myśl: gdybym wtedy… (co?) Sięgasz pamięcią wstecz, odtwarzasz w głowie sekwencję zdarzeń i przyglądasz się człowiekowi, którym byłeś (a teraz nie jesteś?) Przewijasz taśmę po raz kolejny i dochodzisz do wniosku… (no właśnie?!), że nie jest tak źle, chyba (o matko…).

Perhaps my best years are gone. When there was a chance of happiness. But I wouldn't want them back. Not with the fire in me now. No, I wouldn't want them back.”

Samuel Beckett, „Krapp’s Last Tape” (…it figures…)

While dancing, you keep moving forward with a unique fervor (tia...), you look at yourself and you think only about what’s coming ahead (again?). At the same time, there is a recurring, relentless thought that keeps nagging at you: if I only then… (what?). You take a look back, you roll in your head a stream of events and you look at the person, who you used to be (and now you are not?). You roll the tape again and again and you arrive at the conclusion… (what conclusion exactly?!), that it’s not so bad, I guess (omg).

Paweł Sakowicz "TOTAL"
choreografia, tekst i wykonanie / choreography, text and performance: Paweł Sakowicz; opieka artystyczna / artistic coaching: Dalija Aćin Thelander; realizacja techniczna i światła / technical realization and lights: Łukasz Kędzierski; produkcja / production: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk (spektakl powstał w ramach Solo Projekt Plus 2015 – programu rezydencyjnego Art Stations Foundation) / (developed as part of the Solo Projekt Plus 2015 residency programme by the Art Stations Foundation); premiera / premiere: 12 grudnia 2015, Stary Browar, Studio Słodownia +3, Poznań / 12 December 2015, Old Brewery, Studio Słodownia +3, Poznań; czas trwania / duration: 30 min

Spekulowanie o wirtuozerii tanecznej może opierać się na doświadczeniu, ale niekoniecznie daje się empirycznie sprawdzić. Celem takiej spekulacji jest osiągnięcie określonego obrazu wirtuozerii tanecznej poprzez wykorzystanie przewidywalnych zmian ekonomicznych, politycznych i metahumanistycznych. Cechą charakterystyczną spekulacji o wirtuozerii tanecznej jest podejmowanie ryzyka w budowaniu radykalnych scenariuszy dotyczących polityki pragnień.

Speculating on dance virtuosity implies a way of thinking based on experience but is not necessarily empirically verifiable. The goal of such speculation is to attain a particular image of dance virtuosity by means of predictable economic, political and meta-humanistic change. One characteristic feature of speculation on dance virtuosity is risk-taking in creating radical scenarios related to the politics of desires.


Maria Zimpel "noish~"
choreografia / choreography: Maria Zimpel; muzyka / music: Bryan Eubanks; wykonanie / performance: Sara Kałużna (operowanie dźwiękiem / sound operation), Maria Zimpel (taniec / dance); wsparcie produkcyjne / production support: Stary Browar Nowy Taniec, Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk; Anna Czaban / Galeria Miejska „Arsenał” / Old Brewery New Dance, Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk; Anna Czaban / Arsenał Municipal Gallery; premiera premiere: 24 czerwca 2015, Poznań, Stary Browar Nowy Taniec na Malcie / 24 June 2015, Poznań, Old Brewery New Dance at the Malta Festival; czas trwania / duration: 40 min

Spektakl jest przede wszystkim doświadczeniem intensywności, którym Zimpel i Eubanks dzielą się z publicznością. Taniec jest tu nieustannym przepływem impulsów, obrazów, skojarzeń i chwilowo uchwyconych form. „Ciało filtruje przez siebie hałas, intensyfikując w przestrzeni rozpadanie się wszystkich swoich pojawień. Muzyka intensyfikuje ten proces. Nie ma «ja», daję temu świadectwo.” (Maria Zimpel)

Above all, noish~ is an experience in intensity which Zimpel and Eubanks share with their audience. The piece approaches dance as an incessant flow of impulses, images, associations and temporarily captured forms.
“The body filters itself through noise, spatially intensifying the disintegration of all of its emanations. The process is intensified by music. There is no «I», I attest to it” (Maria Zimpel).

scenariusz i reżyseria / written and directed by: Sławek Krawczyński; choreografia / choreography: Anna Godowska; wykonawcy / performed by: Aleksandra Bożek-Muszyńska, Natalia Dinges, Paweł Grala, Bartosz Ostrowski, Łukasz Przytarski, Zofia Tomczyk; muzyka, remiksy, muzyka na żywo / music, remixes, live music: Peter Łyczkowski; realizacja techniczna / technical director: Łukasz Kędzierski; produkcja / produced by: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk; koprodukcja / co-produced by: 20. Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca / Centrum Kultury w Lublinie / 20th International Dance Theatre Festival / Centre for Culture in Lublin,, Fundacja Ciało/Umysł / Body/Mind Foundation: premiera premiere: 29 maja 2016, Studio Słodownia +3, Stary Browar w Poznaniu / 29 May 2016, Studio Słodownia 3, Old Brewery in Poznań; czas trwania duration: 70 min

Projekt zrealizowano w ramach stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Partnerem projektu jest marka Ania Kuczyńska / Developed as part of the scholarship awarded by the Ministry of Culture and National Heritage. Project Partner: Ania Kuczyńska
Czym może być podróż do niemożliwego? Sześcioro tancerzy w przejmującym świecie Georgesa Bataille’a, francuskiego pisarza, filozofa, kontestatora współczesnej kultury. Bataille rzuca nam wyzwanie. Prowadzi nas do miejsca, gdzie „wszystkie gwałtowne uczucia zlewają się w jedno”. Jego paradoksalna filozofia milczącym gestem wskazuje na taniec. Tańcząc, odkrywamy grozę i ukryte w głębi nowe przestrzenie. Tańcząc, skaczemy w pustkę i odnajdujemy śmiech. Tańcząc, zanurzamy się w mrocznej łamigłówce erotyzmu, aż wreszcie natrafiamy na „świat święta, królów i bogów”. Taniec staje się próbą suwerenności, wyrażając namacalnie i bez słów niezwykły dramatyzm myśli Bataille’a z jego głównym pytaniem: czy możemy stać się na nowo?

What can a journey to the impossible be like? Six dancers in the poignant world of George Bataille, French philosopher and critic of contemporary culture.
Bataille challenges us. He leads us into places where “all turbulent emotions merge into one.” His paradoxical philosophy points towards dance with a silent gesture. As we dance, we discover terror and new spaces concealed within its depth. As we dance, we jump into emptiness and discover laughter. As we dance, we plunge into the dark riddle of eroticism until we come across “the world of the festive, of kings and gods.” Dance becomes a test of sovereignty by expressing, both materially and intangibly, the uniquely dramatic nature of Bataille’s thoughts and his key question: Can we become anew?

choreografia, pomysł, kostiumy, scenografia / choreographer, idea, concept, costumes, scenographie: Gunhild Bjørnsgaard; wsparcie artystyczne, dramaturgia, scenografia / artistic advicer, dramaturge, scenographie: Marcelino Martin Valiente; taniec, śpiew / dancer, performer, vocal: Elisabeth Christine Holth; kompozytor, saksofon, wykonanie / composers, saxophonist, performer: Rolf-Erik Nystrøm; perkusja, wykonanie / percussionist, performer: Daniel Paulsen; światło / light technician: Jon Eirik Sira; produkcja / production: COMPANY B. VALIENTE; współprodukcja / co-producer: Bærum Culture House - regionalna scena tańca w Norwegii / the Regional scene of Dance in Norway; premiera / premiere: 2014; Spektakl powstał w ramach rezydencji artystycznej w Centre Développement Chorégraphique de Val du Marne-La Briqueterie we Francji oraz Centre Développement Chorégraphique de Midi-Pyrénées/Toulouse we Francji / Residency in Centre Développement Chorégraphique de Val du Marne-La Briqueterie in France and Centre Développement Chorégraphique de Midi-Pyrénées/Toulouse in France; czas trwania / duration: 60 min

Jedną z inspiracji do stworzenia tego spektaklu jest estetyka kompozytora Iannisa Xenakisa. Był znany z tego, że odrzucił główne koncepcje tonalności, wykorzystując natomiast matematyczne, fizyczne i architektoniczne zasady do swoich kompozycji muzycznych. Inną inspiracją jest umiejętność Company B. Valiente do miksowania sztuk wizualnych, teatru, muzyki, architektury i tańca. Podczas trwania spektaklu trójka jego bohaterów stale wychodzi ze swoich ról performerów o charakterze fizycznym bądź muzycznym, aby wziąć udział w tworzeniu architektury na scenie. Czym zatem jest taniec? Albo muzyka? Gdzie znajdują się granice pomiędzy różnymi formami sztuki? Jak dalece artysta może przesuwać własne granice, aby posługiwać się kilkoma dziedzinami sztuki w tym samym czasie? Te pytania oraz kilka innych odnoszących się do ekspresji artystycznej znajdują się w centrum twórczych poszukiwań Company B. Valiente.

One of the artistic starting points for this piece is the aesthetics of the composer Iannis Xenakis. He was known for putting the major tonality concepts aside, and instead he used mathematical, physical and architectural principles in his compositions. Another point is Company B. Valiente’s ability to mix visual arts, theatre, music, architecture and dance. During “The Artist’s Space”, the three actors walk incessantly in and out of the roles of physical and musical performer, taking part of creating the architecture on stage. So what is dance? Or music, for that matter? Where is the distinction between different art forms? How far can an artist pushhis or her limits to manage several art disciplines at the same time? These questions, and several others related to the artistic expression, are central in Company B. Valiente’s productions.

choreografia / choreography: Katarzyna Chmielewska; współpraca artystyczna / artistic collaboration: Anna Steller; wykonanie / performance: Katarzyna Chmielewska, Radek Duda (muzyka na żywo); światła / lighting: Michał Kołodziej; produkcja / produced by: Stowarzyszenie Teatr Dada von Bzdülöw / Dada von Bzdülöw Theatre Association; premiera / premiere: 22 lipca 2016, Scena Malarnia, Teatr Wybrzeże w Gdańsku / 22 July 2016, Malarnia Stage, Wybrzeże Theatre, Gdańsk; czas trwania / duration: 50 min

Spektakl jest subtelną podróżą przez labirynt stanów emocjonalnych, którą można porównać do przechodzenia z pokoju do pokoju. Każdy z nich nasycony jest innym odcieniem i bywa, że wchodząc do jakiegoś pokoju, odkrywamy nie po raz pierwszy, że jest nam bardzo smutno. Otulamy się tym smutkiem jak kołderką i nie śpieszymy się, by spod niej wyjść. Melancholia wywołuje spowolnienie, dzięki któremu możemy przyjrzeć się wszystkiemu z uwagą, a przeżywając ten stan, jednocześnie staramy się złapać do niego dystans, by z nową energią otworzyć kolejne drzwi.

The performance is a subtle journey through emotional states, which can be compared to passing from one room to another. Each of those rooms is saturated with a different hue and it happens at times that when entering one of them, we discover, once again, that we are goddamn sad. We cover ourselves with sadness as if it was a warm blanket and we are not in a hurry to leave its comfort. Melancholy causes a slowdown, which makes us more attentive. At the same time, being melancholic we simultaneously try to be distanced towards this state in order to open a new door with regained energy.

koncepcja, wykonanie / creator-performers: Emese Cuhorka, László Fülöp; muzyka / music: Antonín Dvořák: IX. “New World” Symphony, Zoltán Mizsei; światła / lights: Orsolya Pete; kostiumy / costume: Emese Kasza / Mei Kawa; menadżer produkcji / production manager: Dóra Trifonov; produkcja / producer: SÍN Culture Centre; współpraca / supporters: Fundusz Wyszechradzki, Narodowy Fundusz Kulturalny, Stowarzyszenie L1, Open Latitudes3 – Culture Europe Programme, Workshop Foundation, MU Theatre / Visegrad Fund, National Cultural Fund, Open Latitudes3 – Culture Europe Programme, L1 Association, Workshop Foundation, MU Theatre; premiera / premiere: 2015; czas trwania / duration: 40 min

Duet wykorzystuje pozornie bezużyteczny czas, aby stworzyć taniec zbudowany z codziennych odczuć i sytuacji. Co mogło być tak ważnego, że nie mogłeś do mnie oddzwonić przez ostatnie trzy dni? Co tak Cię absorbuje, że nie możesz się zatrzymać nawet na 5 minut? Nie możesz tak znikać po prostu! Nikt nie powinien znikać w taki sposób! (tworzenie typologii płatków śniegu, odczucie dyskomfortu w trakcie imprezy, psychologia prania, nie jestem głupi, odkładanie listy zadań na dzisiaj na jutro, robię się stary, refleksja nad tępym ołówkiem, powinieneś to powiedzieć wczoraj, słuchanie jego sapania, co oni o mnie sądzą, dlaczego nie możesz tego po prostu zrozumieć)

The duet utilises the seemingly useless time through dances created from everyday feelings and situations.
What could be so important that you haven’t got to call me back for three days? What’s the thing that you can’t stop for 5 minutes? You just cannot disappear like this! Nobody can disappear in such a way!
(categorising snowflakes, feeling uneasy at a dinner party, psychology of the laundry, I’m not stupid, putting off today’s to-do-list for tomorrow, I’m getting old, ponder on a pencil’s blunting, you should have said it yesterday, listening to his snuffling, what do they think of me, why can’t you just understand it)

pomysł i wykonanie / concept and performance: Luke Baio & Dominik Grünbühel; dźwięk / sound: Andreas Berger; dramaturgia i produkcja / dramaturgy and producti: Julian Vogel; premiera / premiere: 25 kwiecień 2013 / 25 April 2013; czas trwania / duration: 40 min

Tańczenie daje nam czystą przyjemność, jesteśmy dodatkowo uzbrojeni w nutę autoironii – dwie gadające głowy wprowadzają koncept, zanim zaproszą swoje ciała do działania. Wprost z niczego Luke Baio i Dominik Grünbühel tworzą megalomański show, który wprawi Wasze ciała w wibracje – zawsze jednak gotowe na elegancki upadek. Zagadnienia poruszane w spektaklu przez dwójkę performerów zaczerpnięte są z ich własnych biografii oraz z doświadczenia ze środowiska współczesnego tańca: strategia na osiągnięcie sukcesu, nagie ciało jako projekcja wyrażająca każdą możliwą fantazję oraz dobrze znane elementy machiny teatralnej spotykają się razem, aby stworzyć choreografię, która przekracza granice poszczególnych form artystycznej ekspresji.

With sheer delight for dancing and equipped with a pinch of self-irony, two talking heads introduce their concept before inviting their bodies to join them. Out of nothing, Luke Baio and Dominik Grünbühel create a bombastic, a megalomanic show that makes your body vibrate – yet always ready for an elegant fail. The subjects addressed in this compact-compatible performance by the two dancers draw from their respective biographies and experiences in the field of contemporary dance: recipes for success, naked skin as projection space for every form of fantasy imaginable and well-proven elements of theatre are brought together to create a choreography that crosses the borders of artistic fields and forms of artistic expression.

"LAST WORK" Ohada Naharina we współpracy z tancerzami Batsheva Dance Company /"LAST  WORK" by Ohad Naharin in collaboration with Batsheva Dance Company dancers; oświetlenie / lighting design: Avi Yona Bueno (Bambi); ścieżka dźwiękowa, montaż dźwięku / soundtrack design and edit: Maxim Warratt; oryginalna muzyka / original music: Grischa Lichtenberger; scenografia / stage design: Zohar Shoef; kostiumy / costume design: Eri Nakamura; asystenci Ohada Naharina i Maxima Warratta / assistants: Ariel Cohen, Guy Shomroni; dodatkowa muzyka / additional music: Few Mysteries Solved in a Year of Contact – Sagat, Club Life – Hysterics, Crusty Juice – MPIA3, Volume VIP – Monkey, Nani, Nani, Mummies Baby - Lullabies-of-Europe, Nani, Nani My Sweet Little Baby – Lullabies-of-Europe, Berceuse (Stravinsky) - Clara Rockmore; tancerze / dancers: Etay Axelroad, William Barry, Yael Ben Ezer, Matan Cohen, Ben Green, Hsin-Yi Hsiang, Chunwoong Kim, Rani Lebzelter, Hugo Marmelada, Eri Nakamura, Nitzan Ressler, Kyle Scheurich, Maayan Sheinfeld , Yoni Simon, Amalia Smith, Imre van Opstal, Zina (Natalya) Zinchenko, Erez Zohar; produkcja / produced by: Batsheva Dance Company; współprodukcja / co-producers: Festiwal Montpellier Danse 2015, Hellerau – European Center for the Arts w Dreźnie; współpraca / cooperation: Batsheva New Works Fund oraz Fundacja Dalii i Eli Hurwitz; specjalne wsparcie finansowe zapewnione przez the American Friends of Batsheva; premiera / premiere: 2015; czas trwania / duration: 70 min

Spektakl zapiera dech w piersi dzięki niezwykłym umiejętnościom tancerzy Batsheva Dance Company oraz sposobowi, w jaki Ohad Naharin przywołuje stany takich uczuć jak ból, szaleństwo, a nawet pewnej formy zwierzęcości (…). (Roslyn Sulcas, New York Times) Spektakl „Last Work” po raz kolejny ukazuje, dlaczego Batsheva Dance Company jest uznawana za jedną z najbardziej urzekających kompanii tanecznych na świecie. Spektakl można odczytywać jako taneczną dystopię, zaludnioną przez tancerzy, którzy ruszają się jak człekokształtne istoty, łączące w swoim sposobie poruszania się jego ekstremalną artykulację wraz z zakorzenionym poczuciem ciężkości. (Laura Capelle, UK Financial Times)

The piece is breathtaking for the extraordinary dancing by the Batsheva dancers, and the way Mr. Naharin can evoke states of pleasure, pain, madness and a kind of animality — a sheer state of being in the body — through his movement." (Roslyn Sulcas, New York Times)
"Last Work….again shows Batsheva Dance Company to be one of the most captivating ensembles in the world. It reads in many ways like a dance dystopia, populated by spindly dancers who move like humanoids, combining extreme articulation with a grounded, unerring sense of weight" (Laura Capelle,UK Financial Times)

koncepcja, choreografia, wykonanie / concept, choreography, performance: Oona Doherty; dźwięk / sound: Oona Doherty / Chris McCorry / Strength NIA; światła / light: Simon Bird; „Łowca w samochodzie” / hunter in the car: Rory Moore; wizualizacje / pictures: Graham; premiera / premiere: Belfast International Arts Festival 2016; nagrody: Dublin Tigre Fringe Award 2016 – Najlepsze Wykonanie oraz Nominacja w kategorii: Najlepsza produkcja /; Total Theatre Edinburgh Fringe 2017 – Nagroda w kategorii taniec awards: Dublin Tigre Fringe Award Best Performance 2016; nominated for Best Production, Total Theatre Edinburgh Fringe 2017 – Category Dance czas trwania duration: 60 min

Oona Doherty tworzy na scenie wydestylowaną wersję Męskości. „Hope Hunt” zabiera widzów w podróż po brudnej Europie, zawieszonej pomiędzy tym, co brutalne a tym, co podniosłe. Twórcy próbują rozłożyć na czynniki pierwsze stereotyp mężczyzny, nadając mu światłocienie w stylu Caravaggia.

Oona Doherty performs a distillation of the Male and thumping sweaty theatre. Go on a journey through a dirty Europe between violence and sublime. Hope Hunt attempts to deconstruct the stereotype of the deprived male, and raise it up into a Caravaggio bright white limbo. It is a hunt for hope.

choreografia: 1 część / choreographers: 1st part – Anne Ekenes, Pia Holden (Panta Rei dance theatre, Norwegia / Norway, 2 część / 2nd part – Birute Letukaite (Litwa / Lithuania); muzyka / composer: Antanas Jasenka; wsparcie dramaturgiczne / dramaturgy assistant: Silvija Čižaitė-Rudokienė; światło / light designer: Vladimiras Šerstabojevas; kostiumy / costume designer: Thom Bara, Coal Design Studio; wizualizacje / author of video projections: Saulius Paliukas; tancerze / dancers: Clara Giambino, Chiara Corbetta, Ema Senkuvienė, Marine Fernandez, Mei Chen, N.N.; premiera / premiere: 2016; Wspierane przez / supported by: EEA Grants*; czas trwania / duration: 70 min (w tym 20 min przerwy / 20 min. intermission)

Słowo „godos” zniknęło z codziennego słownika współczesnej Litwy, ale nasze doświadczenie i emocje wciąż w nim żyją. Spektakl, stworzony przez uznaną litewską choreografkę Birutė Letukaitė oraz dwójkę norweskich choreografów, Anne Ekenes i Pia Holden, odkrywa świat, w którym przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, a także kobieca seksualność, tajemne mitologiczne istoty oraz futurystyczne wizje spotykają się w jednym miejscu. Zawierając subtelne odniesienia do litewskich mitów i legend, tancerze swym tańcem kreślą wzory, formy i rytmy, które przypominają dźwięk wydawany przez tkackie krosno. Współczesny człowiek siada do tych urządzeń i tworzy pasmo materiału tak kolorowe, jak ludzkie życie: pełne myśli o tym, kim jesteśmy dzisiaj oraz o tym, kim staniemy się jutro.

The word “godos” disappeared from daily Lithuanian vocabulary, but our experiences and emotions are still alive in it. The GODOS performance, created by famous Lithuanian choreographer Birutė Letukaitė and two Norwegian choreographers Anne Ekenes and Pia Holden, reveals the world where the past, the present and the future inter-twist, where feminine sensuality, secret mythological creatures and futuristic visions meet. Panta Rei takes its inspiration from the interpretation of Godos as the song of the heart. Meanwhile, the inspiration for the Lithuanian choreography is the elemental past and its reflections in the people of today

"LAST WORK" Ohada Naharina we współpracy z tancerzami Batsheva Dance Company / "LAST  WORK" by Ohad Naharin in collaboration with Batsheva Dance Company dancers; oświetlenie / lighting design: Avi Yona Bueno (Bambi); ścieżka dźwiękowa, montaż dźwięku / soundtrack design and edit: Maxim Warratt; oryginalna muzyka / original music: Grischa Lichtenberger; scenografia / stage design: Zohar Shoef; kostiumy / costume design: Eri Nakamura; asystenci Ohada Naharina i Maxima Warratta / assistants: Ariel Cohen, Guy Shomroni; dodatkowa muzyka / additional music: Few Mysteries Solved in a Year of Contact – Sagat, Club Life – Hysterics, Crusty Juice – MPIA3, Volume VIP – Monkey, Nani, Nani, Mummies Baby - Lullabies-of-Europe, Nani, Nani My Sweet Little Baby – Lullabies-of-Europe, Berceuse (Stravinsky) - Clara Rockmore; tancerze / dancers: Etay Axelroad, William Barry, Yael Ben Ezer, Matan Cohen, Ben Green, Hsin-Yi Hsiang, Chunwoong Kim, Rani Lebzelter, Hugo Marmelada, Eri Nakamura, Nitzan Ressler, Kyle Scheurich, Maayan Sheinfeld , Yoni Simon, Amalia Smith, Imre van Opstal, Zina (Natalya) Zinchenko, Erez Zohar; produkcja / produced by: Batsheva Dance Company; współprodukcja / co-producers: Festiwal Montpellier Danse 2015, Hellerau – European Center for the Arts w Dreźnie; współpraca / cooperation: Batsheva New Works Fund oraz Fundacja Dalii i Eli Hurwitz; specjalne wsparcie finansowe zapewnione przez the American Friends of Batsheva; premiera / premiere: 2015; czas trwania / duration: 70 min

Spektakl zapiera dech w piersi dzięki niezwykłym umiejętnościom tancerzy Batsheva Dance Company oraz sposobowi, w jaki Ohad Naharin przywołuje stany takich uczuć jak ból, szaleństwo, a nawet pewnej formy zwierzęcości (…). (Roslyn Sulcas, New York Times) Spektakl „Last Work” po raz kolejny ukazuje, dlaczego Batsheva Dance Company jest uznawana za jedną z najbardziej urzekających kompanii tanecznych na świecie. Spektakl można odczytywać jako taneczną dystopię, zaludnioną przez tancerzy, którzy ruszają się jak człekokształtne istoty, łączące w swoim sposobie poruszania się jego ekstremalną artykulację wraz z zakorzenionym poczuciem ciężkości. (Laura Capelle, UK Financial Times)

The piece is breathtaking for the extraordinary dancing by the Batsheva dancers, and the way Mr. Naharin can evoke states of pleasure, pain, madness and a kind of animality — a sheer state of being in the body — through his movement." (Roslyn Sulcas, New York Times)
"Last Work….again shows Batsheva Dance Company to be one of the most captivating ensembles in the world. It reads in many ways like a dance dystopia, populated by spindly dancers who move like humanoids, combining extreme articulation with a grounded, unerring sense of weight" (Laura Capelle,UK Financial Times)

Helena Ganjalyan "MELT"
koncepcja, reżyseria, wykonanie / concept, choreography, performance: Helena Ganjalyan muzyka / music: Yasuhiro Morinaga premiera / premiere: 20. Festiwal Szekspirowski w Gdańsku / 20th Shakespeare Festival in Gdańsk czas trwania / duration: 9 min nagrody: Wyróżnienie na 20. Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku za „inspirujące zmierzenie się z postacią Ofelii i poszukiwanie własnego języka teatralnego”, II Nagroda od Carlo Massari – 7. edycja konkursu choreograficznego 3…2…1…TANIEC! / awards: Distinction at the 20th Shakespeare Festival in Gdańsk for "inspirational confrontation with the figure of Ophelia and the search for his own theatrical language", 2nd prize from Carlo Massari - 7th edition of the choreographic competition 3 ... 2 ... 1 ... DANCE!

MELT to obraz, impresja, wrażenie – monodram oparty na pracy nad postacią Ofelii z szekspirowskiego „Hamleta”. Tu jest to Ofelia wytwarzająca własny język swojej fizyczności, seksualności, próbująca wyjść poza służalcze „tak Ojcze”, w którym wielokrotnie zamyka ją autor. Kobieta, która nieustannie stwarza się między nakazem a zakazem, która zawsze jest wobec / względem. Słowo przeplata się w naprzemiennej grze z ruchem, gestem, abstrakcyjną formą wizualną. Dodatkowo MELT (z ang. tonąć, ale także stopić, topić, rozpuszczać, zatopić, zagłuszać, wzruszać) rozpracowuje finalny motyw Ofelii, szukając jego rozwiązania nie tylko w dosłownym szekspirowskim ujęciu, ale także w rodzaju wejścia w stan nieobecności, nieuwagi, bycia poza swoim ciałem i jego działaniami, bycia obok.

MELT is an image, an impression, a thrill - solo based on a Shakespeare's figure of Ophelia. Although this Ophelia is forming her own physicality, sexuality, she is trying to go beyond servile "yes, Father" in which the author frames her repeatedly. Additionally MELT (to "melt" - to "drown" but also to "liquefy", "thaw", "spread", "immerse", "jam", "touch") analyzes the final theme of Ophelia's death, seeking its implementation not only in literal sense but rather in entering into the state of absence, inattention, being outside the body and its actions.


Omar Karabulut "Terminal B"
choreografia i wykonanie / choreography and performance: Omar Karabulut muzyka / music:: Else Marie Pade, Jacob Kirkegaard – Nimbostratus pomoc techniczna / technical support: Paweł Urbanowicz czas trwania / duration: 5 min Nagroda Carlo Massariego na "3...2...1...Taniec 2017" (Kraków) / awards: Carlo Massariego na "3...2...1...Dance 2017" (Cracow)

Terminal B to miejsce pomiędzy rzeczywistością a wyobraźnią, w którym to co racjonalne spotyka się z emocjonalnym. Mogę tu: - snuć wiele fantazji na temat życia pani po lewej, pani po prawej czy tego pana po środku, wychodząc od najmniejszego szczegółu czy gestu; - zwrócić uwagę na to, co mi się śni, a śni się dużo: latające mango, intensywny zapach potu, szybka jazda na tandemie i ta drąca się gęś; - pozwolić sobie na powiedzenie wielu myśli na głos, których i tak nie usłyszę.

Terminal B is a place between the reality and imagination in which the rational meets the emotional. At this place I can:
- imagine many fantasies about the life of the woman on the left, the woman on the right or the man in the middle;
- pay attention to what I dream, and I dream a lot: flying mangoes, intense sweat smell, fast tandem riding and that screaming goose;
- afford to say many thoughts aloud, which I will not hear anyway.


Zofia Tomczyk "Connection"
choreografia i wykonanie / choreography and performance: Zofia Tomczyk muzyka / music: Jambinai premiera / premiere: Tarnów, 2016 czas trwania / duration: 9 min nagrody: wyróżnienie podczas konkursu choreograficznego „Source of dance” w ramach międzynarodowego festiwalu „Scena Otwarta” w Tarnowie (2016) / awards: a distinction during the choreographic competition "Source of dance" within the international festival "Open Stage" in Tarnow (2016).

"To jest to. To jest, jakie jest. I to wystarczy."

"This is it.
It is what it is.
And this is enough."


Jacek Niepsujewicz "Happiness does not wait"
choreografia i wykonanie / choreography and performance: Jacek Niepsujewicz; premiera / premiere: 4 grudnia 2016; nagrody: polska edycja konkursu Solo Duo 2017; nagroda publiczności na międzynarodowym festiwalu SzoloDuo Festival 2017 w Budapeszcie (styczeń 2017) / awards: Polish edition of the Solo Duo 2017 competition; Audience Award at the International Festival SzoloDuo Festival 2017 in Budapest (January 2017); czas trwania / duration: 6 min

W swoim najnowszym spektaklu Jacek Niepsujewicz zadaje pytania, gdzie jest szczęście, jak je zdobyć i czy warto o nie walczyć. Używając swojego ciała jako matrycy myśli, zastanawia się, jak nie zatracić siebie we współczesnym świecie pełnym perfekcji, precyzji i wydajności. Jak uciec z pułapki swoich własnych oczekiwań? Jak oddać siebie w pełni, pozostając jednocześnie sobą? I w końcu, najważniejsze – co to znaczy, być na prawdę szczęśliwym?

In his latest piece Jacek Niepsujewicz asks questions about where the happiness is, how to get it and if it will wait for us at all. He wonders how not to lose himself in the contemporary world of perfection, expectations, precision and efficiency. He uses his body as a matrix of thoughts. How to escape from the cage of limitations? How to fully give yourself, but still keep the right not to lose yourself? How it feels, just to be happy?


Ewelina Drzał-Fiałkiewicz "Ujednoznacznienie” / Disambiguation
koncepcja, choreografia i taniec / concept, choreography, dance: Ewelina Drzał-Fiałkiewicz; muzyka / music: Muslimgauze; premiera / premiere: Międzynarodowy Dzień Tańca 2017, Centrum Kultury w Lublinie / International Dance Day 2017, Centre for Culture in Lublin; czas trwania / duration: 9 min II nagroda Konkursu choreograficznego THE ESSENCE OF MOTION 2017, organizowanego w ramach Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Tańca SCENA OTWARTA w Tarnowie / II prize – Choreographic competition THE ESSENCE OF MOTION 2017, organized in the frame of International Dance Theatre Festival SCENA OTWARTA in Tarnów.

Symbole, definicje, znaczenia. Jak często posługując się nimi masz wrażenie, że Twój rozmówca mówi na inny temat?

Symbols, definitions, meanings. How often while using them, the person you’re speaking with is saying something out of synch with what you actually mean?


Agnieszka Bednarz, Agata Meyer-Linters "Jestem Helena" / "I am Helena"
koncept i reżyseria / idea and concept: Agata Meyer-Lüters choreografia i wykonanie / choreography and performance: Agnieszka Bednarz, Agata Meyer-Lüters muzyka / music: collage czas trwania / duration: 10 min nagrody: The best duet – SzólóDuó Festival 2017, Budapeszt (główna nagroda); „3...2...1...Taniec 2017” Krakowskie Centrum Choreograficzne (główna nagroda); nagroda główna 19. Festiwalu Sztuki Teatralnej w Rybniku; nagroda główna 18. Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Niezależnych OFTeN w Ostrowie Wielkopolskim / awards: The best duo - SzólóDuó Festival 2017, Budapest (main prize); "3 ... 2 ... 1 ... 2017 dance" Krakow Choreographic Center (main prize); main prize of the 19th Festival of Theater Arts in Rybnik; Main prize of the 18th National Festival of Independent Theaters in Ostrów Wielkopolski

Spektakl jest formą solowego duetu. Tancerki są sobą, namacalnymi ciałami, ale jednocześnie spełniają dla siebie wzajemnie i dla widza formę reprezentacji duszy, świadomej obecności, wypełniającej każdego wiecznej energii. Zaciera się granica między ich indywidualnym istnieniem i stają się jednocześnie podwójną realizacją jedności psychofizycznej. Inspiracją do stworzenia spektaklu było dla nich osobiste doświadczanie śmierci, odchodzenia wraz z bliską osobą, cząstki ich samych. Spektakl prowadzi widza przez poczucie pustki i wynikającego z niej cierpienia. (...) Ich akceptacja prowadzi do odczuwania obecności osoby, która odeszła. Ta obecność może być intensywniejsza niż za życia. „Jestem Helena” prowadzi do refleksji nad własnym stosunkiem do materii i odkryciem jej piękna w przemijalności.

Performance is conceived as a duo danced in a solo manner. Dancers are themselves on stage: tangible bodies functioning as a form of representation for the soul, a conscious state of being, an eternal energy that can be found in everybody. They are perceived as such by both the audience and themselves. The lines get blurred between their individual existence as they become realization of a psychophysical unity in a double form.
The inspiration for the creation of the piece has come from a personal experience of death, of parting ways with a close one, that used to be like a part of them. The performance leads the audience through a sense of dread and suffering. (…) The appearance of acceptance leads to a renewed sense of connection to the departed. That presence can be even more intense than while that person was alive. “I am Helena” leads to a deeper reflection on one’s relation to the material realm and finding beauty in the fleetingness of things.

pomysł, choreografia / a performance by: Palle Granhøj (stworzona we współpracy z tancerzami / created in close collaboration with the performers); taniec / dance: László Fülöp, Sofia Pintzou, Mikolaj Karczewski, Bill Eldridge oraz Maria Eshpai (pianino / the pianist); asystent / assistant: Mads Møller Andersen; muzyka / music: Igor Stravinsky; wsparcie produkcyjne / produced with the support of : Wilhelm Hansen Fonden; premiera / premiere: kwiecień 2016 / April 2016; czas trwania / duration: 60 min

Po raz drugi Granhøj skupia się na relacji zachodzącej pomiędzy muzyką koncertu fortepianowego graną na żywo, a wykonywanym do niej tańcem. Podejmuje próbę stworzenia prawdziwej symbiozy pomiędzy tymi dwoma gatunkami sztuki. W spektaklu 5 niezwykłych wykonawców z 5 różnych krajów będących reprezentantami różnych grup wiekowych spotykają się na scenie, aby wykonać własną interpretację historii o Pietruszce, kukiełce, pierwotnie wystawionej przez Fokina i Igora Strawińskiego. W teatralnym kontekście, bohaterowie spektaklu intensywnie starają się osiągnąć własne cele, jednocześnie zmagając się ze swoimi podwójnymi rolami: performerów i postaci, które odgrywają.

For the second time Granhøj focuses on the fusion between a live piano concert and a dance performance, attempting to create a true symbiosis between these two art genres.
In the show, 5 outstanding performers with 5 different nationalities and a wide range of ages meet on stage to deliver their interpretation of the story about Petrushka, the puppet figure, originally shaped by Fokin and Igor Stravinsky.
In a theatre within theatre setting, the characters of the show strive eagerly to achieve their goal, while dealing with their double roles as figures and performers.

oświetlenie / lighting design: Avi Yona Bueno (Bambi) ścieżka dźwiękowa, montaż dźwięku / soundtrack design and edit: Maxim Waratt doradca do spraw muzyki / musical advisor: Nadav Barnea kostiumy / costume design: Eri Nakamura asystent Ohada Naharina i Eri Nakamura / assistants: Ariel Cohen instruktor tancerzy / dancers instructor: Natalia Petrova, asystent / assistant: Omri Mishael muzyka / music: "Coma" Converter, "Ae Ajnabi (From "Dil Se")" Mahalakshmi & Udit Narayan, "Bullet in the head" Rage Against the Machine, "Mirage" Biz, "The Wait" Olafur Arnalds, "One Large Rose" Niblock Phill, "Dead Wrong" The Notorious B.I.G, "Kyrie fons bonitatis, Litany", "Beata Viscera" – Gregorian Chant, Songs of the Spirit; "Offertorium: Lubulate Deo Universa Terra" Gregorian Chants; "O Euchari" Hildegard Von Bingen; "A Ariel de Profundis" Gregorian Chants; "Alma Redemptoris" Gregorian Chants;"Alma Redemptoris Mater", "Easter Vigil: Litany" Gregorian Chant (w wykonaniu chóru Westminster Cathedral) tancerze / dancers: Etay Axelroad, William Barry, Yael Ben Ezer, Matan Cohen, Ben Green, Hsin-Yi Hsiang, Chunwoong Kim, Rani Lebzelter, Hugo Marmelada, Eri Nakamura, Nitzan Ressler, Kyle Scheurich, Maayan Sheinfeld , Yoni Simon, Amalia Smith, Imre van Opstal, Zina (Natalya) Zinchenko, Erez Zohar Specjalne podziękowania dla / thanks to The Israeli Ballroom Dancing Fund produkcja / produced by: Batsheva Dance Company współprodukcja / co-producers: Chaillot National Theater, Paris; Hellerau – European Center for the Arts w Dreźnie. wsparcie / special support provided by: Batsheva's New Works Fund, American Friends of Batsheva's New Works Fund premiera / premiere: 12 maja 2017 / 12 May 2017 czas trwania / duration: 80 min

„Venezuela za pomocą niezwykłych tancerzy tworzy fascynujący i złożony spektakl, który zawiera niespodziankę pozostającą z widzem na długo po wyjściu z teatru”. (Yael Efrati, Timeout)

The piece is breathtaking for the extraordinary dancing by the Batsheva dancers, and the way Mr. Naharin can evoke states of pleasure, pain, madness and a kind of animality — a sheer state of being in the body — through his movement."
(Roslyn Sulcas, New York Times)
"Last Work….again shows Batsheva Dance Company to be one of the most captivating ensembles in the world. It reads in many ways like a dance dystopia, populated by spindly dancers who move like humanoids, combining extreme articulation with a grounded, unerring sense of weight"
(Laura Capelle,UK Financial Times)

oświetlenie / lighting design: Avi Yona Bueno (Bambi) ścieżka dźwiękowa, montaż dźwięku / soundtrack design and edit: Maxim Waratt doradca do spraw muzyki / musical advisor: Nadav Barnea kostiumy / costume design: Eri Nakamura asystent Ohada Naharina i Eri Nakamura / assistants: Ariel Cohen instruktor tancerzy / dancers instructor: Natalia Petrova, asystent / assistant: Omri Mishael muzyka / music: "Coma" Converter, "Ae Ajnabi (From "Dil Se")" Mahalakshmi & Udit Narayan, "Bullet in the head" Rage Against the Machine, "Mirage" Biz, "The Wait" Olafur Arnalds, "One Large Rose" Niblock Phill, "Dead Wrong" The Notorious B.I.G, "Kyrie fons bonitatis, Litany", "Beata Viscera" – Gregorian Chant, Songs of the Spirit; "Offertorium: Lubulate Deo Universa Terra" Gregorian Chants; "O Euchari" Hildegard Von Bingen; "A Ariel de Profundis" Gregorian Chants; "Alma Redemptoris" Gregorian Chants;"Alma Redemptoris Mater", "Easter Vigil: Litany" Gregorian Chant (w wykonaniu chóru Westminster Cathedral) tancerze / dancers: Etay Axelroad, William Barry, Yael Ben Ezer, Matan Cohen, Ben Green, Hsin-Yi Hsiang, Chunwoong Kim, Rani Lebzelter, Hugo Marmelada, Eri Nakamura, Nitzan Ressler, Kyle Scheurich, Maayan Sheinfeld , Yoni Simon, Amalia Smith, Imre van Opstal, Zina (Natalya) Zinchenko, Erez Zohar Specjalne podziękowania dla / thanks to The Israeli Ballroom Dancing Fund produkcja / produced by: Batsheva Dance Company współprodukcja / co-producers: Chaillot National Theater, Paris; Hellerau – European Center for the Arts w Dreźnie. wsparcie / special support provided by: Batsheva's New Works Fund, American Friends of Batsheva's New Works Fund premiera / premiere: 12 maja 2017 / 12 May 2017 czas trwania / duration: 80 min

„Venezuela za pomocą niezwykłych tancerzy tworzy fascynujący i złożony spektakl, który zawiera niespodziankę pozostającą z widzem na długo po wyjściu z teatru”.
(Yael Efrati, Timeout)

The piece is breathtaking for the extraordinary dancing by the Batsheva dancers, and the way Mr. Naharin can evoke states of pleasure, pain, madness and a kind of animality — a sheer state of being in the body — through his movement."
(Roslyn Sulcas, New York Times)
"Last Work….again shows Batsheva Dance Company to be one of the most captivating ensembles in the world. It reads in many ways like a dance dystopia, populated by spindly dancers who move like humanoids, combining extreme articulation with a grounded, unerring sense of weight"
(Laura Capelle,UK Financial Times)