OLGA LABOVKINA
„In/Way/Out”

taniec / dance: Olga Labovkina
oświetlenie / light design, mapping: Sergey Novitsky
dźwięk / sound design: Dmitry Lades, Sergey Novitsky
czas trwania / duration: 30 min

Punktem wyjściowym dla tej pracy jest badanie stanu „pomiędzy”. Jest to moment przejściowy, który zawiera w sobie wszystkie potencjalne możliwości. Wpadasz w przestrzeń zamieszkaną przez swoje najbardziej wyczekiwane sny oraz najmroczniejsze koszmary. Upływ czasu jest nieprzerwany i nielinearny. Wszystkie mentalne i emocjonalne narzędzia do których zdążyłeś się zaadaptować, ulatują, rozpadają się i zamieniają się w iluzje. Jest to przestrzeń pełna inspiracji, nadmiaru i braku oraz załamanych dłoni. W tej przestrzeni znajduje się wybór. Kto go dokona?

The starting point in this work was the exploring of the state "inbetween". It is the moment of transit state, which includes all opposites. You are falling into the space of your most cherished dreams and the attraction of the wildest nightmares. The time flowing is unstable and non-linear. All the mental and emotional supports, to which you have managed to adapt, are eluding, disintegrating and turning into illusions. This is a kind of space of inspiration and slaps, excess and lack, extended and broken hands. There is a choice here. But who will make it?



BAF DANCE COMPANY (BUCHOK ART FAMILY)
„SOS” (self ongoing speculations)

reżyseria / director: Alexandr Andriyashkin
wykonanie / performers: Alina Buchok, Viacheslav Buchok
oświetlenie / lighting designer: Evgeny Kopyev
tłumaczenie / translation: Irina Chekhova, Victoria Los
muzyka / music: Richard Wagner, Edward Grieg, Richard Straus, Bohren & Der Club of Gore
czas trwania / duration: 45 min

-Powiedz mi, czy nasz historia dobiegła już końca?
-Wiesz, że coś co nigdy nie było prawdą w teraźniejszości, nigdy nie stanie się prawdą w przyszłości.

Metafora „życia jako tańca” nie jest nowym pomysłem, wciąż jednak fascynującym.

Dwóch performerów na scenie. Zwykli obywatele. Mężczyzna i kobieta, zawładnięci ideami. Zapomnieli jaka jest różnica pomiędzy właściwym tańcem, a ich własnym.
Odrobinę zmęczeni, ale przygotowani. Jeśli nie do wszystkiego, to przynajmniej do tego spektaklu.

„Nie sądzisz, że jesteśmy skazani na sztukę?...”

Zgadzając się na swoją obecność na scenie, starają się zbliżyć do widowni, jak i do siebie samych. Poprzez nadmiar tekstu, dosłownie rozrzuconego dookoła, oraz poprzez taniec, który również domaga się miejsca dla siebie. Na scenie, jak i w życiu. Na scenie, jak i w życiu?

„Chcesz tańczyć ze mną czy (tylko) z samym światem…”
„Chcesz zobaczyć prawdziwą spekulacje?”

Albo, aby to osiągnąć trzeba dużo mówić. I dużo się ruszać. Wysyłając w stronę widowni i siebie nawzajem swoje przećwiczone i spekulatywne sygnały SOS.


- Tell me, has our history already died?
- You know, something that is not truth in the present, will not become truth in the future.

The metaphor ‘life as a dance’ is not new, but no less fascinating.

Two are on stage. Ordinary citizens. Man and Woman, drowned in concepts. They have forgotten the difference between the right dance and their own.
A bit tired but prepared. If not for everything, then at least for this performance.

“Don’t you think we are condemned to art?..”

Admitting their presence on stage, they are trying to get closer to the audience and to themselves. Through the abundance of text, literally scattered around, and the dance, that also requires its own place to be found. On stage, and in life. On stage as in life?

‘Do you want to dance with me or (just) with the entire world…’
‘Do you want to see the real speculation?’

But to do that, they’ll have to talk a lot. And move a lot. Sending to the audience and to each other their rehearsed and speculative SOS signals.